PES&FIFA Forum

Lubiê horrory, lubiê dziwne rzeczy. Lubiê równie¿ straszne, mro¿¹ce krew w ¿y³ach historie. Tutaj mo¿emy pisaÌ, co dziwnego przytrafi³o siê nam, rodzinie, bliskim, znajomym. O czym s³yszeliœmy, znaleŸliœmy w internecie. Rzeczy, które s¹ straszne, niewyt³umaczalne, dziwne. Zapraszam ; )

Na poczÂątek dodam coÂś, co ostatnio wynalazÂłem w internecie...

"Kobieta bez wyrazu"

(http://img.myepicwall.com/i/2012/06/d7f26f259c6c539eadfd3b33af8c581a.jpg?1340613809)

WidziaÂłem to, coÂś okropnego.

O bosh, nie idĂŞ spaĂŚ  :D

No niezÂłe, kolorytu dodaje to zdjĂŞcie. Poczekajcie, jeszcze siĂŞ nie jednak historia znajdzie ;>

barthez jesteÂś super za to, Âże to wstawiÂłeÂś. Brawo :).

Znalezione na jakimÂś forum, historia autentyczna...

Duch z Internetu

Czy jesteœ w stanie uwierzyÌ w to, ¿e duch mo¿e nawiedziÌ kogoœ przez internet? Gdyby ktoœ zada³ mi to pytanie przed styczniem 2006, prawdopodobnie uœmiechnê³abym siê g³upio i odpowiedzia³abym "To niemo¿liwe". Co siê sta³o, ¿e doœwiadczy³am obecnoœci ducha stworzonego moc¹ myœli, niekoniecznie nawiedzaj¹cego komputer? Otó¿ œrodkiem, który mia³am pod rêk¹, by³ internet. Zawsze opowiada³am siê za istnieniem zjawisk paranormalnych, mimo i¿ sama nigdy z ¿adnym zjawiskiem siê nie zetknê³am. Uwielbiam wêdrowaÌ po internecie i przegl¹daÌ masê stron o tematyce paranormalnej, zag³êbiaj¹c siê przy tym w budz¹cych dreszcze historiach o upiornych doœwiadczeniach. Ten mroŸny zimowy dzieù by³ jednak inny od pozosta³ych, z wyj¹tkiem tego, ¿e ogl¹da³am strony poœwiêcone miastom duchów i opuszczonym miejscom. Natknê³am siê na stronê The Bureau of Land Management, na której umieszczone s¹ statystyki opuszczonych domostw oraz przypomnienie, aby badacze dbali o swoje bezpieczeùstwo. Jest tam te¿ dzia³ poœwiêcony nieszczêsnym duszom, które nie zwa¿a³y na ostrze¿enia wywieszone przy wejœciach do niebezpiecznych miejsc.

By³o kilka historii, które szczególnie mn¹ wstrz¹snê³y, ale t¹, która mnie naprawdê przerazi³a, by³a historia cz³owieka, który spad³ na sam dó³ wysokiego na osiem piêter szybu. Gdy jakiœ czas póŸniej znaleziono jego zw³oki, inspektor medyczny stwierdzi³, ¿e ów cz³owiek najprawdopodobniej prze¿y³ upadek, ³ami¹c sobie tylko nogê. Tym, co go zabi³o, by³a zadana samemu sobie rana postrza³owa g³owy. Ten mê¿czyzna by³ dobrze przygotowanym badaczem, który spakowa³ wczeœniej mnóstwo niezbêdnego do przetrwania ekwipunku, w tym tak¿e pistolet. Zaczê³am sobie wyobra¿aÌ, bardzo ¿ywo, cz³owieka le¿¹cego na dnie szybu, w kompletnej ciemnoœci... w kompletnej agonii. Jego ból, zarówno emocjonalny, jak i fizyczny, musia³ byÌ nie do zniesienia. Gdy minê³y godziny, jego niepokój jeszcze bardziej siê wzmóg³, on zaœ stwierdzi³, ¿e znajdowa³ siê zbyt daleko, aby ktoœ móg³ go odnaleŸÌ. Nie by³o ¿adnej szansy na ratunek. Zacz¹³ myœleÌ o swojej rodzinie i o swoim ¿yciu. Mog³abym wyobraziÌ sobie cz³owieka zupe³nie za³amanego i zasmuconego, który wiedzia³, ¿e by³ tylko jeden sposób na ukrócenie jego cierpienia. Czu³am taki smutek i zastanawia³am siê, co bym sama zrobi³a.

Zanurzy³am siê w tych uczuciach strachu i beznadziei na pewien czas, tak bardzo, ¿e dozna³am w moim ciele potwornego uczucia. ChoÌ by³am wstrz¹œniêta i poruszona t¹ tragiczn¹ histori¹, przesz³am w inne miejsce. W³aœnie wtedy stoj¹ca na biurku lampka zaczê³a migotaÌ i brzêczeÌ tak, jak gdyby nast¹pi³y gwa³towne skoki napiêcia. Dosz³am do wniosku, ¿e to ¿arówka by³a poluzowana, wiêc sprawdzi³am j¹ i odkry³am, ¿e to nie by³ przypadek. Wtedy ¿o³¹dek uciek³ mi do kolan i poczu³am obecnoœÌ kogoœ lub czegoœ w pobli¿u mnie. Usiad³am i znów wsta³am, chc¹c uprzedziÌ mojego "goœcia", ¿e by³am œwiadoma tego, co siê dzia³o. Lampka znów zamigota³a. Zignorowa³am to. Nied³ugo póŸniej wesz³am do ³azienki i wtedy ¿arówka na suficie zaczê³a migotaÌ tak samo, jak lampka. W tym momencie wystraszy³am siê u uciek³am stamt¹d.

Przez kilka nastêpnych dni wystêpowa³y jeszcze dziwniejsze zjawiska elektryczne. Gotowa³am coœ na piecu, gdy nagle w³¹czy³ siê stoper w piekarniku, co mnie mocno przestraszy³o! Tego samego dnia œwiat³o w ³azience znów zaczê³o wariowaÌ i tym razem ju¿ usiad³am. Zdenerwowana (i obojêtna na wszystko) krzyknê³am "Czy ty mnie przeœladujesz? Próbujê skorzystaÌ z ³azienki!!" Wtedy migotanie usta³o. Mój kot te¿ zachowywa³ siê dziwnie, jego oczy sprawia³y wra¿enie pod¹¿aj¹cych za czymœ lub za kimœ, kogo tam wtedy nie by³o. Innym razem obudzi³ siê, skacz¹c i krzycz¹c, i skupiaj¹c przy tym ca³¹ swoj¹ uwagê na jednym ma³ym mrugaj¹cym przedmiocie. W koùcu okadzi³am ca³y mój dom i wtedy tajemnicza dzia³alnoœÌ nagle usta³a. Czy to moje silne uczucia i myœli o tym cz³owieku zwabi³y do mnie jego ducha? Albo mo¿e jakiœ inny przypadkowy byt, o którym przeczyta³am w internecie tamtego dnia? Kto wie. Mocno wierzê, ¿e ludzki umys³ jest potê¿niejszy, ni¿ sobie to wyobra¿amy, i ¿e po drugiej stronie mog¹ siê znajdowaÌ odbiorniki jego mocy.

Nie czytam tego :D :D
PodepnĂŞ wam to ;)

Wielkie dziĂŞki ; )
Zapraszam do czytania, nie jest jakieÂś straszne, a sprawia, Âże wieczĂłr ma swĂłj smaczek.
SwojÂą drogÂą - przeczytaj razem z dziewczynÂą, emocje gwarantowane ;>

Œwietna prawda, takie historie niesamowicie dzia³aj¹ na wyobraŸnie, szczególnie jeœli je czytasz siedz¹Ì w ciemnym pokoju.


A tak przy okazji pewna autentyczna historia:


Ta historia zdarzyÂła siĂŞ naprawdĂŞ.

Cofnijmy siĂŞ troszkĂŞ w czasie. SÂą lata 90' XX wieku. MÂłoda dziewczyna popeÂłnia samobĂłjstwo po obejrzeniu zdjĂŞcia, ktĂłre znalazÂła na pewnej grupie dyskusyjnej. ZdjĂŞcie przedstawia niezidentyfikowanÂą postaĂŚ, ktĂłra opisywana jest czĂŞsto jako kobieta.

Zdjêcie jest bardzo zniekszta³cone wiêc opisanie jej wygl¹du jest praktycznie niemo¿liwe. Oœwietlona jest bardzo mocnym œwiat³em, którego Ÿród³o znajduje siê za kamerzyst¹ lub on sam jest jego Ÿród³em. Czy jest to lampa b³yskowa, rêczna latarka czy reflektor - tego zapewne nigdy siê nie dowiemy poniewa¿ Ÿród³o obrazu nigdy nie zosta³o zidentyfikowane. Kobieta wydaje siê nie posiadaÌ ¿adnych rysów twarzy a co tworzy sprawê jeszcze bardziej tajemnicz¹ to to ¿e posiada ona parê przeraŸliwie cienkich, koœcistych odnó¿y - bardzo podobne wystêpuj¹ u paj¹ków.

Ci ktĂłrzy widzieli to zdjĂŞcie, lub po prostu sÂłyszeli jego historiĂŞ, nadali jej nazwĂŞ - "The Wanderer".

Pierwsze konto znane jako "Wanderer" pojawi³o siê w roku 1996. Jane by³a studentk¹, która bardzo interesowa³a siê zjawiskami paranormalnymi. W czasie œwi¹t przyjecha³a ona w odwiedziny do swoich rodziców. W tym w³aœnie czasie natknê³a siê, przegl¹daj¹c ró¿ne fora o tematyce paranormalnej, na temat o zdjêciu "Warderer". Za³¹czone w nim by³o wspomniane wczeœniej zdjêcie i jedno zdanie, w sumie pytanie : "Widzisz mnie ? Ja te¿ Ciê widzê".

Dziesi¹tki innych u¿ytkowników tak¿e czyta³o temat, opisuj¹c swoje odczucia zwi¹zane ze zdjêciem. WiêkszoœÌ nie by³a jakoœ szczególnie przera¿ona ani zdjêciem ani histori¹, uwa¿ali ¿e jest po prostu "zabawna". Niektórzy z nich jednak narzekali na ostre bóle g³owy podczas ogl¹dania obrazka.

WedÂług rodziny Janes, to wÂłaÂśnie od tamtego momentu zaczĂŞÂła miewaĂŚ nocne koszmary. SzlochajÂąc zaklinaÂła siĂŞ Âże kaÂżdej nocy, kobieta ze zdjĂŞcia pojawia siĂŞ u niej w oknie, zazwyczaj tylko stoi i wpatruje siĂŞ w niÂą, czasami przejeÂżdÂża po oknie swoimi pajĂŞczymi koĂączynami jakby chciaÂła dostaĂŚ siĂŞ do Âśrodka. Jane zeznaÂła takÂże Âże nie byÂła w stanie poruszaĂŚ siĂŞ w jej obecnoÂści, tak jakby trzymaÂło jÂą wiele niewidzialnych rÂąk. Nawet gdy ze strachu zamykaÂła oczy i tak nadal przeraÂżajÂący obraz nawiedzaÂł jej wyobraÂźniĂŞ.

Jej rodzina by³a pewna ¿e córkê przerazi³o zdjêcie na które natrafi³a w internecie. Zbagatelizowali ca³¹ sprawê mówi¹c ¿e musi ponosiÌ skutki swoich dzia³aù. Jednak wszystko zmieni³o siê gdy Jane wyzna³a ¿e tajemnicza postaÌ pod¹¿a za ni¹ o krok - tak¿e podczas normalnych czynnoœci jak szko³a, gotowanie czy spacer. By³a przekonana ¿e jest ci¹gle przez ni¹ œledzona. Widzia³a j¹ nawet wtedy, gdy by³a w pomieszczeniu pe³nym ludzi czy w miejscu publicznym. Nikt oprócz niej nie potrafi³ dostrzec tajemniczego przeœladowcy. Rodzice zaczêli martwiÌ siê o zdrowie psychiczne Jane ale poprzestali jedynie na zapewnieniach ¿e Wanderer nie jest prawdziwy.

Jednak z dnia na dzieù stan psychiczny Jane zmienia³ siê na gorsze. Aby nie zasn¹Ì w nocy, próbowa³a ró¿nych sposobów. Zaczê³o siê niewinnie, pi³a du¿o mocnej kawy i stara³a siê spêdzaÌ czas aktywnie, szybko jednak przesta³o to dzia³aÌ i aby nie zasn¹Ì, zaczê³a siê ci¹Ì i przeraŸliwie krzyczeÌ w ci¹gu noc. Przez bardzo d³ugi czas nie spa³a w ogóle. By³a przekonana ¿e je¿eli jeszcze raz zaœnie to kobieta ze zdjêcia pojawi siê i tym razem zabierze j¹ ze sob¹.

Jej rodzina wiedzia³a ¿e nie mo¿na ju¿ tylko czekaÌ i byÌ dobrej myœli. Jane potrzebowa³a pomocy specjalisty. Egzorcysta ? Psychiatra ? Wszystko aby tylko pomóc ukochanej córce. Rodzice wreszcie postanowili coœ zmieniÌ. Jednak gdy matka Jane zapuka³a do pokoju córki nie otrzyma³a ¿adnej odpowiedzi. Przera¿ona po cichutku otworzy³a drzwi aby nie przeszkodziÌ ani nie przeraziÌ Jane, w pokoju wci¹¿ panowa³a g³ucha cisza.

Nie le¿a³a ona na swoim ³ó¿ku. Nie siedzia³a przy komputerze. W ogóle wygl¹da³o na to ¿e wcale nie by³a w swoim pokoju. Jednak w pewnym momencie w matce Jane coœ drgnê³o. Postanowi³a sprawdziÌ jeszcze schowek który znajdowa³ siê w pokoju Jane.

Tam, groteskowo powyginana le¿a³a w k¹cie Jane. Strugi krwi p³ynê³y po jej bia³ej sukience. Jane poderznê³a sobie gard³o, w zaciœniêtej rêce trzyma³a poplamion¹ krwi¹ kartkê na której widnia³a taka oto wiadomoœÌ - "Teraz ju¿ mnie nie dostanie".

Przypadek Jane nie jest jednak odosobniony. Praktycznie przez ca³e lata 90' dziesi¹tki innych osób zaginê³o lub pope³ni³o samobójstwo po obejrzeniu zdjêcia. Na prze³omie roku 2000/2001 obraz tak szybko jak siê pojawi³ tak szybko znikn¹³. Pomimo moich wielkich staraù nie by³em w stanie go odszukaÌ.

Wszystko zmieni³o siê ca³kiem niedawno. Na pewnym forum dyskusyjnym za³o¿y³em temat który porusza³ kwestie zdjêcia i legendy które za sob¹ niesie. Robi³em tak ju¿ wiele razy i zazwyczaj by³a przynajmniej jedna lub dwie osoby które s³ysza³y historiê, ale nikt z nich nigdy nie widzia³ obrazka. Tym razem by³o inaczej. Wkrótce po opublikowaniu tematu, otrzyma³em wiadomoœÌ e-mail.

Temat : "WIDZÊ CIÊ"

"Widzisz mnie ? Ja Ciebie teÂż."

Do wiadomoœci zosta³o do³¹czone zdjêcie. Nie ma mo¿liwoœci aby sprawdziÌ czy to oryginalny "Wanderer", ale muszê was ostrzec, je¿eli zdecydujesz siê wyœwietliÌ obraz robisz to na w³asne ryzyko...

http://img99.imageshack.us/img99/545/thewanderer1.jpg

Mocne, bardzo. CzytaÂłem z otwartÂą gĂŞbÂą. A zdjĂŞcia nie otworzĂŞ...

Szczerze teÂż nie mam na tyle odwagi.

Rano je otworzĂŞ :D

Super, ale fota nie dziaÂła...

Norbi, pozwoliÂłem sobie wkleiĂŚ dobry link. ;)

OtworzyÂł ktoÂś zdjĂŞcie?

ZobaczyÂłem teraz to zdjĂŞcie i mam nadziejĂŞ, Âże nie bd miaÂł nocnych koszmarĂłw

Ja nie otwieram, jestem przesÂądny. MogĂŞ czytaĂŚ, ale zdjĂŞcia nie otworzĂŞ :D

Nie wiem, waham siĂŞ.

Ja przed chwilÂą otworzyÂłem ale prawie w gacie narobiÂłem ze strachu.

Na tym zdjĂŞciu prawie nic nie ma :P

MogÂłeÂś tego nie mĂłwiĂŚ, Shoushan by sraÂł w gacie (bez obrazy) i siĂŞ wahaÂł czy otworzyĂŚ :D

Nie torturujmy admina :P Na tym zdjĂŞciu widzĂŞ tylko owada na szybie :D

Ten wÂątek budzi u mnie niepokĂłj, wieczorkiem coÂś wrzucĂŞ.

Na zdjĂŞciu faktycznie jest jakaÂś osoba, ale doœÌ sÂłabo jÂą widaĂŚ. I tak siĂŞ boje  :o :)

Odpali³em ten w¹tek o 1 w nocy i jak zobaczy³em te babkê to mnie ciarki wziê³y. Teraz o 11 œwieci s³oneczko, ptaki œpiewaj¹ to mam niez³¹ pompê z tych pseudo-ochroniarzy jak u nas na stadionie.
Jeœli dobrze rozumiem, to ona ich wszystkich tak samo jak tego doktora. A tam by³o kilku ch³opa doœÌ ¿a³osne zakoùczenie - mog³a gdzieœ uciec w koùcu to Ameryka, mog³a uciekaÌ samochodem z 200km po USA na koùcu by siê zatrzyma³a patrz¹ a za kierownic¹ pusto.
Ale fajne nawet. A tutaj maÂły bonusik dla tych co siĂŞ bojÂą otworzyĂŚ to zdjĂŞcie hahahaha:
(http://img99.imageshack.us/img99/545/thewanderer1.jpg)

Hm, có¿, inaczej to sobie wyobra¿a³em ; p

Dobra, teraz coÂś ode mnie...

TISSUE.AVI
Kilka lat temu zespó³ rock&rollowy Titanium Tissue mia³ nagraÌ pierwsz¹ w swojej karierze p³ytê.
Gdy dzieĂą ten nadszedÂł stawili siĂŞ w studiu z caÂłym sprzĂŞtem.
Od razu zauwa¿yli ¿e od in¿yniera dŸwiêku p³ynê³a dziwna niepokoj¹ca wrêcz z³a energia, nie taka ciemnoœÌ do jakiej przywykli z uwagi na charakter zespo³u, by³o to zimne bezlitosne z³o.
Jego oczy nie byÂły oczami czÂłowieka nie byÂło w nich tĂŞczĂłwek, byÂły caÂłe czarne i nie odbijaÂły ÂświatÂła mimo wielu ustawionych w pomieszczeniu ÂświateÂł.
Mimo tego zdawaÂł siĂŞ zachowywaĂŚ normalnie.
Po rozstawieniu sprzĂŞtu wchodzili po kolei do komory dÂźwiĂŞkoszczelnej i kaÂżdy nagrywaÂł swoje partie pod czujnym okiem dÂźwiĂŞkowca
Tego dnia udaÂło im siĂŞ nagraĂŚ cztery utwory.
Po skoĂączonej pracy opuÂścili studio, do ktĂłrego mieli wrĂłciĂŚ nastĂŞpnego dnia by dokoĂączyĂŚ materiaÂł zostawiajÂąc dÂźwiĂŞkowca ktĂłry to miaÂł dokonaĂŚ obrĂłbki nagraĂą.
NastĂŞpnego dnia gdy pojawili siĂŞ przed budynkiem studia zastali na miejscu radiowozy i policjantĂłw krĂŞcÂących siĂŞ w okolicy
Nie wiedzÂąc co siĂŞ dzieje prĂłbowali dostaĂŚ siĂŞ do Âśrodka.
Niestety na drodze stan¹³ im komisarz Garrison który oœwiadczy³, ¿e widziano ich w miejscu zbrodni jako ostatnich.
Muzycy zostali zatrzymani.
Technicy ktĂłrzy przybyli na miejsce zdarzanie zastali potworny widok.
InÂżynier leÂżaÂł martwy na konsolecie
Na korpusie widniaÂły tysiÂące malutkich dziurek wielkoÂści szpilki.
SzczegĂłlne ich nagromadzenie daÂło siĂŞ zauwaÂżyĂŚ w miejscu serca.
ÂŻebra byÂły wygiĂŞte do wewnÂątrz czaszka byÂła spÂłaszczona i jakby rozciÂągniĂŞta na boki
Prawa rêka dŸwiêkowca spoczywa³a na klawiaturze komputera na którego ekranie widnia³ komunikat o treœci "Czy na pewno chcesz usun¹Ì plik?"
W pewnym momencie dÂłoĂą ofiary drgnĂŞÂła wciskajÂąc klawisz ESC anulujÂąc usuniĂŞcie pliku.
PozostaÂł tylko otwarty folder z jednym plikiem o nazwie Tissue.avi
Nie da siê nawi¹zaÌ kontaktu ze œledczymi analizuj¹cymi ten film, wiadomo tylko ¿e po ujrzeniu filmu natychmiastowo zwalniali siê z pracy i wszelki s³uch o nich gin¹³

OGL¡DASZ NA W£ASN¡ ODPOWIEDZIALNO¦Æ

http://www.youtube.com/wa...player_embedded

Nie obejrzĂŞ...

Tak czy tak nie obejrzysz bo 404 not found :)
Ciekawa historia, te oczy. ChĂŞtnie bym zobaczyÂł ten film.. ;D

Pewnie wywalili bo za straszne byÂło haha.

Chcesz obejrzeĂŚ? Na pewno? :)
Masz tu link dziaÂłajÂący...
http://www.youtube.com/watch?v=LLfaQAW3g0c

O bosh nie oglÂądam  :o ;)

Eee tam. Sracie obejrzaÂłem przez caÂły filmik leci te tÂło co na poczÂątku i jakiÂś goÂściu gra na gitarze strasznie faÂłszuje, ktoÂś trzaska bĂŞbenkiem i ktoÂś gra na fujarce. Jak siĂŞ boicie przeczytajcie komentarze.

Oglal¹dn¹³em o to rzeczywiœcie nic strasznego

(http://krotkowzrocznykret.blox.pl/resource/ayfkm.jpg)
To nie jest w ogĂłle straszne. KoleÂś puÂściÂł od tyÂłu piosenkĂŞ ktĂłrÂą nagrali ci ludzie i tyle. Wielkie mi halo. Tak siĂŞ baÂłem Âże ho ho. Na poczÂątku teÂż siĂŞ baÂłem, ale trzeba przeÂłamywaĂŚ siĂŞ, a potem idzie jak z gĂłrki. :P

Fajna manipulacja umysÂłem.

Dobra, to moÂże dodam coÂś od siebie, mniej straszne ale zwiÂązane z tematem:

Alcatraz - duchy wci¹¿ tu ¿yj¹!

We wczesnym listopadzie, dwóch cz³onków Los Angeles Paranormal Association odwiedzi³a wiêzienie na wyspie Alcatraz. Wyspa Alcatraz jest ch³odnym, ale te¿ piêknym miejscem. Nie ma tam ¿adnej ochrony przed wlotem lodowatych podmuchów, które atakuj¹ bez przerwy. Ptaki gnie¿d¿¹ siê tutaj, a roœliny dziko rosn¹. Ale stoi tu surowe, z³owieszcze i wyraŸnie bezlitosne, ponad tym wszystkim nies³awne wiêzienie, które dominuje ten maleùki kawa³ ziemi, który wcina siê w po³owie Zatoki San Francisco. Jednoczeœnie symbol zarówno rozpaczy jak i dozgonnej nadziei dla ludzkiego ducha. Wyspa Alcatraz zapewni³a mieszkanie najbardziej os³awionym przestêpcom dnia. Wiêzienie zosta³o nazwane nieuniknionym, uciekinierzy umierali próbuj¹c przekonaÌ siê czy to by³a prawda.


Duch z wiĂŞzienia Alcatraz?

PopĂŞkane i zestarzaÂłe betonowe Âściany, wyÂłaniajÂą siĂŞ wysoko poniewaÂż wchodzisz do przepowiadajÂącej budowli, i natychmiast umysÂł zaczyna cofaĂŚ siĂŞ w czasie. Duchy istniejÂą tu ? moÂżesz czuĂŚ ich wszĂŞdzie dookoÂła Ciebie, poniewaÂż one przepychajÂą siĂŞ za tobÂą w swoich ciemnych uniformach, wpatrujÂąc siĂŞ dziwnie. Tu wewnÂątrz tych Âścian, jesteÂś rzadkoÂściÂą, przypomnienie o Âświecie dawno temu przegraÂło. Oni wÂąchajÂą twoje perfumy i ocierajÂą siĂŞ o ciebie, poniewaÂż mijasz ich, nie dostrzegajÂąc.

Poniewa¿ ruszasz siê bardziej w g³¹b wiêzienia, zostajesz ca³kowicie z duchami tych, którzy stracili tu animusz. Ty równie¿ zaczynasz zostawaÌ wiêŸniem wewn¹trz tych œcian. A kiedy w koùcu wrócisz do promu, który weŸmie ciê bezpiecznie z powrotem do sta³ego l¹du. Nie mo¿esz sobie poradziÌ, ale wreszcie czujesz, ¿e cz¹stka Ciebie zmieni³a siê bezpowrotnie.


ZrobiÂłem to zdjĂŞcie Cel Bloku A, ktĂłry byÂł jedynym blokiem zamkniĂŞtym na widok publiczny. Blok wydaÂł siĂŞ byĂŚ o wiele bardziej w gorszym stanie niÂż inne. ZdjĂŞcie zostaÂło zrobione przez metalowÂą klatkĂŞ/ogrodzenie, ktĂłre trzymaÂło za progiem ludzi przed wglÂądem publicznym tych cel Bloku A. Nie zobaczyÂłem nikogo w celach Bloku A w tym czasie, i nie zauwaÂżyÂłem niczego na zdjĂŞciu do czasu, gdy nie wrĂłciÂłem do domu i nie obejrzaÂłem zdjĂŞĂŚ na ekranie komputera. Kiedy zobaczyÂłem ciemnÂą, zagadkowÂą postaĂŚ w przeciwlegÂłym koĂącu bloku. Potencjalnie mĂłgÂł to byĂŚ duch dawnego wiĂŞÂźnia z Alcatraz, kiedy tu byÂło federalne wiĂŞzienie, albo moÂże wczeÂśniej, z czasĂłw kiedy tu byÂło wojskowe wiĂŞzienie.

ZrobiÂłem nastĂŞpne zdjĂŞcia kiedy chwile staÂłem wewnÂątrz jednej z wiĂŞziennych izolatek w bloku D:


WiĂŞc czy wiĂŞzienie Alcatraz jest nawiedzone? Sam musisz osÂądziĂŚ, ale ja wierzĂŞ, Âże tak. Duchy tu ÂżyjÂą.

Wiêzienie Alcatraz dzia³a³o od 1934 do 1963. Zamkniête zosta³o g³ównie z powodu wysokich kosztów utrzymywania wiêzienia na wyspie oraz b³êdów konstrukcyjnych, które u³atwia³y ucieczki. Oficjalnie, przez 29 lat dzia³alnoœci wiêzienia, ¿adnemu wiêŸniowi nie uda³o siê z niego uciec, choÌ odnotowano a¿ 14 prób z udzia³em 36 wiêŸniów, w tym dwóch, którzy próbowali uciec dwa razy; szeœciu uciekinierów zastrzelono, dwóch utonê³o, piêciu nie odnaleziono, pozosta³ych z³apano. Dwóch wydosta³o siê z wyspy ale zosta³o pojmanych, jeden w 1945, drugi w 1962.

Podczas najs³ynniejszej próby ucieczki w dniu 11 czerwca 1962, trzech uciekinierów (Frank Morris i bracia John i Clarence Anglin) zdo³a³o wydostaÌ siê za mury wiêzienia, ale potem najprawdopodobniej utonê³o przy próbie dop³yniêcia do sta³ego l¹du. Wiêzieù Joe Bavers podj¹³ próbê ucieczki w 1937. Uda³o mu siê obejœÌ ogrodzenie, jednak przy wzgórzu zauwa¿y³ go stra¿nik i strzeli³ do niego. Kula roztrzaska³a czaszkê Baversa, a ten wpad³ do morza. Nastêpnego dnia wy³owiono jego zw³oki. Na podstawie opowieœci o owych ucieczkach powsta³o kilka filmów, m.in. Ucieczka z Alcatraz z Clintem Eastwoodem. W programie dokumentalnym "Pogromcy mitów" starano siê udowodniÌ, ¿e ucieczka z wiêzienia by³a mo¿liwa - autorzy programu przep³ynêli bezpiecznie zatokê San Francisco w przez siebie wykonanym z p³aszczy przeciwdeszczowych "pontonie". Z drugiej strony fakt, ¿e po up³ywie wielu lat nie ma o uciekinierach ¿adnej wieœci, pomimo, ¿e wyjawienie informacji o ich losach gwarantowa³oby s³awê i pieni¹dze, zdaje siê œwiadczyÌ, ¿e ¿adna z ucieczek nie by³a udana.


ÂźrĂłdÂło - znalezione na przypadkowym forum

Ankieta. WrzuciĂŚ coÂś na wieczĂłr? ; )
(Przepraszam za post pod postem, ale tutaj i tak nie da siĂŞ nabijaĂŚ rangi)

Ten wÂątek musi byĂŚ poruszany tylko wieczorem!? :D

W tym sĂŞk, wtedy nabiera podwĂłjnego jak nie potrĂłjnego kolorytu.

Ooo aÂż dwie osoby zagÂłosowaÂły na mojÂą dodanÂą opcje w ankiecie (trzecia).
Sam na niÂą zagÂłosowaÂłem :D

CoÂś ode mnie:


http://letlifeloose.files6_smile-dog.jpg
http://img241.imageshack45642258763.jpg
3 lipca 2009 otrzymaÂłem e-mail’a od mojego przyjaciela Matt’a Garcia w ktĂłrym po prostu spytaÂł mnie: "Czy sÂłyszaÂłeÂś o smile.jpg?
OdpisaÂłem mu szczerze: "Nie, nie sÂłyszaÂłem... czy to jakiÂś plik? Co to jest? "
Potem postanowiÂł mi o tym opowiedzieĂŚ:
"Natkn¹³em siê na to wczoraj wieczorem. NajwyraŸniej jest to jakiœ stary obrazek, lecz nie wiadomo kto go umieœci³ i po co. Dziwnie wp³ywa na ludzi, którzy na niego patrz¹. Bardzo trudno jest go znaleŸÌ, bo przewa¿nie okazuje siê fa³szywym plikiem albo zosta³ ju¿ usuniêty. Mo¿e mi siê tylko wydajê, ale gdy go ogl¹dam czujê siê dziwnie, jakby coœ zza obrazu patrzy³o na mnie. Za pierwszym razem wystraszy³em siê nie na ¿arty i natychmiast zamkn¹³em przegl¹darkê. Nie mówiê, ¿e obrazy na zdjêciu s¹ straszne, ale te kolory i wzory, maj¹ w sobie jakiœ hipnotyczny efekt. Powinieneœ sam to sprawdziÌ i oceniÌ. Poni¿ej wysy³am ci link do strony i zdjêcia. Daj znaÌ, co o tym myœlisz. -Matt G.
OdkÂąd otrzymaÂłem e-mail’a od Matt’a, sprawdziÂłem tĂŞ historiĂŞ i zapisaÂłem tajemniczy obrazek na dysku. BadaÂłem go przez ostatnie piĂŞĂŚ dni. MogĂŞ powiedzieĂŚ jedno, …moje koszmary staÂły siĂŞ bardzo realistyczne. Ten obraz zwiÂązaÂł siĂŞ ze mnÂą. PrzyÂłapaÂłem siĂŞ na myÂśleniu o nim kilka razy w ciÂągu dnia. Ci, ktĂłrzy mnie znajÂą, wiedzÂą, Âże zawsze miaÂłem koszmary. Ale ten tydzieĂą byÂł inny. CzuÂłem, Âże staÂły siĂŞ one bardziej rzeczywiste. Nie mĂłwiĂŞ, Âże uwierzyÂłem w tÂą historiĂŞ, ale powiem, Âże jest to … trochĂŞ ironiczne. Sami sprawdÂźcie . Na dole tego postu znajduje siĂŞ link do ÂściÂągniĂŞcia oryginalnego smile.jpg. A teraz opowiem wam historiĂŞ Mary. MĂłwi siĂŞ, Âże ten obrazek zniszczyÂł jej Âżycie. – Shad

Ciekawy przypadek Mary

Po raz pierwszy spotkaÂłem siĂŞ osobiÂście z Mary E. latem 2007 roku. UmĂłwiÂłem siĂŞ z jej mĂŞÂżem, Terence’em, abym mĂłgÂł przeprowadziĂŚ z niÂą wywiad . Mary poczÂątkowo zgodziÂła siĂŞ, bo nie byÂłem reporterem, ale raczej amatorskim pisarzem gromadzÂącym informacje na kilka tematĂłw na uczelnie, jeÂśli wszystko by poszÂło zgodnie z planem, zebraÂłbym trochĂŞ czystej fantazji. ZaplanowaliÂśmy rozmowĂŞ na weekend, kiedy akurat byÂłem w Chicago z niepowiÂązanych spraw, ale w ostatniej chwili Mary zmieniÂła zdanie i zamknĂŞÂła siĂŞ w swojej sypialni, odmawiajÂąc wizyty ze mnÂą. Przez pó³ godziny siedziaÂłem z Terence’em przed drzwiami sypialni, nastĂŞpnie sÂłuchaÂłem i robiÂłem notatki gdy Terence prĂłbowaÂł bezskutecznie uspokoiĂŚ ÂżonĂŞ. Rzeczy, ktĂłre Mary mĂłwiÂła nie byÂły zbyt sensowne, ale nadajÂące siĂŞ do wzorca, ktĂłrego siĂŞ spodziewaÂłem: choĂŚ nie widziaÂłem jej, wiem, Âże pÂłakaÂła i czĂŞÂściej niÂż jej wymĂłwki aby nie rozmawiaĂŚ ze mnÂą, skupiaÂła siĂŞ na chaotycznym dialogu z jakaÂś wyimaginowanÂą istotÂą, z jej snĂłw lub koszmarĂłw. Terence przeprosiÂł mnie z caÂłego serca, kiedy przestaÂł uspokajaĂŚ Mary, a ja staraÂłem siĂŞ jÂą przekonaĂŚ, przypominajÂąc, Âże nie jestem reporterem w poszukiwaniu historii, ale tylko ciekawym, mÂłodym czÂłowiekiem w poszukiwaniu informacji. Poza tym, pomyÂślaÂłem, Âże moÂże mĂłgÂłbym dowiedzieĂŚ siĂŞ czegoÂś o niej w inny sposĂłb jeÂżeli tylko zdobĂŞdĂŞ odpowiednie materiaÂły.
Mary E. by³a odpowiedzialna za obs³ugê sieci internetowej w niewielkiej siedzibie w Chicago Bulletin Board System w 1992 r., kiedy po raz pierwszy zetknê³a siê ze smile.jpg i jej ¿ycie zmieni³o siê na zawsze. Ona i Terence byli ma³¿eùstwem tylko od piêciu miesiêcy. Mary by³a jedn¹ z oko³o 400 osób, którzy widzieli obraz, kiedy zosta³ opublikowany na BBS jako hiper³¹cze, jednak by³a ona jedyn¹ osob¹, która otwarcie mówi³a o tym doœwiadczeniu. Reszta pozosta³a anonimowa, lub byÌ mo¿e nie ¿yje. W 2005 r., kiedy by³em dopiero w dziesi¹tej klasie, smile.jpg po raz pierwszy zwróci³ moj¹ uwagê przez rosn¹ce zainteresowanie w internetowych, niewyjaœnionych zjawiskach. Mary by³a najczêœciej wskazywan¹ ofiar¹ tego, co jest czasem okreœlane jako "Smile.dog", nazwa smile.jpg jest to rzekome u³atwienie do wyœwietlenia. To, co o¿ywi³o moje zainteresowanie (nie oczywiste elementy grozy cyber legend i moja sk³onnoœÌ ku takim rzeczom) by³ zwyk³y brak informacji, zazwyczaj ludzie nie wierz¹, ¿e mo¿e istnieÌ coœ poza plotk¹ czy mistyfikacj¹.
Ten przypadek jest wyj¹tkowy, poniewa¿, mimo ¿e ca³y fenomen opiera siê tylko na jednym obrazku, nigdzie nie mo¿na go znaleŸÌ. To oczywiste, ¿e wiele fa³szywych i pozornych œmieci internetowych nazwanych smile.jpg, pojawia siê na najczêœciej odwiedzanych stronach o tematyce paranormalnej na przyk³ad takich jak 4chan czy imageboard. Podejrzewa siê, ¿e s¹ to podróbki, bo nie oddzia³ywaj¹ na ludzi tak samo jak prawdziwy smile.jpg , który mo¿e powodowaÌ nag³¹ padaczkê, ból w skroniach lub silne poczucie niepokoju. Te rzekome reakcje s¹ jednymi z powodów, dlaczego smile.jpg traktuje siê z tak¹ pogard¹, poniewa¿ wydaje siê byÌ oczywistym absurdem, ale w zale¿noœci kogo spytamy o niechêÌ do potwierdzania istnienia smile.jpg jest po prostu spowodowana strachem lub po prostu niedowierzaniem.
Ani smile.jpg ani Smile.dog nie jest nigdzie wspomniany na Wikipedii, ale na stronie znajdujÂą siĂŞ artykuÂły o innych skandalicznych przypadkach jak hello.jpg lub 2girls1cup, wszelkie prĂłby stworzenia strony o smile.jpg sÂą usuwane przez jednego z wielu administratorĂłw encyklopedii.
Spotkania z smile.jpg sÂą materiaÂłami napĂŞdzajÂącymi powstawanie legend Internetu. Historia Mary E. nie jest jedyna, istniejÂą niepotwierdzone pogÂłoski, Âże pokazano smile.jpg w pierwszych dniach istnienia Usenet. Istnieje nawet opowieœÌ, Âże w 2002 r. haker sfloodowaÂł forum humoru i satyry strony Something Awful zdjĂŞciami Smile.dog, powodujÂąc, Âże prawie poÂłowa uÂżytkownikĂłw forum dostaÂła padaczki. MĂłwi siĂŞ teÂż, Âże od poÂłowy lat 90 do ich koĂąca, smile.jpg byÂł przekazywany na Usenet jako za³¹cznik w e-mail’ach ÂłaĂącuszkowych z tematem "UÂŚMIECHNIJ SIÊ! BÓG CIÊ KOCHA!” Jednak pomimo wielu odsÂłon tych afer okazaÂło siĂŞ, Âże niewiele osĂłb przyznaje siĂŞ do brania jakiegokolwiek w tym udziaÂłu. ÂŻaden Âślad ani link do oryginalnego pliku nigdy nie zostaÂł odkryty.
Ci, ktĂłrzy twierdzÂą, Âże naprawdĂŞ widzieli smile.jpg czĂŞsto tÂłumaczÂą siĂŞ, Âże byli zbyt zajĂŞci, aby zapisaĂŚ kopiĂŞ obrazu na dyskach twardych. Jednak wszystkie domniemane ofiary, podajÂą ten sam opis zdjĂŞcia: Pies-jako stworzenie (zazwyczaj opisywany jako podobny do Husky), oÂświetlone przez lampĂŞ bÂłyskowÂą aparatu, znajduje siĂŞ w mrocznym pokoju, jedyny szczegó³, ktĂłry jest widoczny w tle jest rĂŞka ludzka, wychodzÂąca z ciemnoÂści po lewej stronie ramki. RĂŞka jest pusta, ale zazwyczaj opisywana jest jako „machajÂąca” lub „kiwajÂąca”. OczywiÂście, najwiĂŞcej uwagi poÂświĂŞca siĂŞ psu (lub stworzeniu podobnemu do psa, poniewaÂż nikt tak naprawdĂŞ do koĂąca nie wie co widziaÂł). Pysk zwierzĂŞcia rzekomo dzieli szeroki uÂśmiech, ktĂłry ukazuje dwa rzĂŞdy biaÂłych, bardzo prostych, bardzo ostrych, bardzo ludzko wyglÂądajÂących zĂŞbĂłw…



Witam

To wszystko zaczĂŞÂło siĂŞ jakiÂś miesiÂąc temu, wreszcie muszĂŞ siĂŞ z kimÂś tym podzieliĂŚ.

Zaczê³o siê na przyjêciu u mojego znajomego. Jest on artyst¹ który wynajmuje mieszkanie na poddaszu, w przemys³owej czêœci miasta. Je¿eli potrafisz sobie wyobraziÌ Detroid w latach 20', to w³aœnie tak wygl¹da to miejsce. Kilka przestarza³ych fabryk które tworz¹ razem potê¿ne bloki. WiêkszoœÌ z nich jest dawno opuszczona i zapomniana. Wracaj¹c do imprezy, troszkê przesadzi³em z piciem wiêc postanowi³em trochê zluzowaÌ i przespaÌ siê na kanapie.

ObudziÂłem siĂŞ okoÂło 4 nad ranem, sÂłoĂące jeszcze nie wstaÂło ale byÂło juÂż na tyle widno Âże takie czynnoÂści jak poranna toaleta nie stwarzaÂły juÂż zbytnich problemĂłw. SkierowaÂłem siĂŞ wiĂŞc do Âłazienki, staraÂłem siĂŞ cichutko stÂąpaĂŚ na palcach aby nie pobudziĂŚ pozostaÂłych czÂłonkĂłw zabawy, ktĂłrzy, sÂądzÂąc po iloÂści porozrzucanych butelek juÂż dawno odpÂłynĂŞli. Gdy korzystaÂłem z ubikacji przez okno mogÂłem podziwiaĂŚ panoramĂŞ opuszczonego, porzuconego miasta. PrzypomniaÂłem sobie jak bardzo lubiÂłem takie miejsca gdy byÂłem maÂły, miejsca ciemne, pozbawione Âżycia, tĂŞtniÂące tajemniczoÂściÂą ale z drugiej strony dziwnie spokojne.

Zrobi³em co mia³em do zrobienia w kiblu, wróci³em na kanapê i stara³em siê ponownie zasn¹Ì. Po oko³o 45 minutach wpatrywania siê w sufit, liczenia baranów i Bóg wie czego uzna³em ¿e nie mam zamiaru spêdziÌ tutaj ani chwili d³u¿ej. Odstawiaj¹c swoj¹ mêsk¹ dumê na bok, postanowi³em obudziÌ swoj¹ dziewczynê i poprosiÌ j¹ czy mog³a by odwieŸÌ mnie do domu. Myœla³em o tym, aby wróciÌ na piechotê, ale o tej godzinie by³o to zbyt niebezpieczne miejsce aby wybieraÌ siê gdziekolwiek. Jest fantastyczn¹ dziewczyn¹ wiêc chêtnie siê na to zgodzi³a i powiedzia³a ¿e bêdzie tam za oko³o pó³ godziny, jak tylko dotrze to zadzwoni do mnie ¿ebym wyszed³ na zewn¹trz. Niestety moja komórka roz³adowa³a siê po oko³o 10 minutach, wiêc postanowi³em ¿e bêd¹ wygl¹da³ za ni¹ przez okno. Siedzia³em tak chwilê przy tym oknie czuj¹c ¿e moje powieki robi¹ siê coraz ciê¿sze a¿ wreszcie zapad³em w niespokojny sen.

Nagle jakiœ ha³as wyrwa³ mnie ze snu. Nie by³ strasznie g³oœny, ale to wystarczy³o abym powróci³ do rzeczywistoœci. Wyjrza³em przez okno poszukuj¹c Ÿród³a dŸwiêku ale nie zobaczy³em nikogo. Jednak po drugiej stronie ulicy, obok wielkich kontenerów le¿a³ komputer i rozbity monitor którego wczeœniej tutaj nie by³o (w czasie imprezy parê razy wychodzi³em wynieœÌ œmieci i ¿adnego komputera tam nie by³o).

W tym samym momencie us³ysza³em warkot silnika i zobaczy³em samochód mojej dziewczyny. Zszed³em na dó³, przytuli³em j¹ i ju¿ mia³em wsiadaÌ do samochodu, kiedy przypomnia³o mi siê ¿e mój przyjaciel potrzebowa³ kilku czêœci od komputera, wiêc postanowi³em przejœÌ siê ko³o kontenera aby sprawdziÌ czy mo¿e da³bym rade uratowaÌ jakieœ czêœci z le¿¹cego tam sprzêtu.

Monitor byÂł bez wartoÂści - caÂłkowicie rozbity. Jednostka ku mojemu zdziwieniu wyglÂądaÂła na praktycznie nowÂą, wiĂŞc wÂłoÂżyÂłem jÂą do bagaÂżnika i odjechaliÂśmy.

Ca³kowicie o niej zapomnia³em , dopiero gdzieœ tydzieù od tamtego zdarzenia zadzwoni³a moja dziewczyna ¿e jednostka ci¹gle znajduje siê w baga¿niku i ¿e mam pó³ godziny aby j¹ odebraÌ. Tej samej nocy przywioz³em j¹ do domu i postanowi³em najpierw pod³¹czyÌ jednostkê do monitora i sprawdziÌ czy nadal dzia³a - ku mojemu zdziwieniu dzia³a³a znakomicie. Na dysku twardym by³ zainstalowany system Windows XP i by³ zupe³nie wyczyszczony. Z chor¹ ciekawoœci¹ postanowi³em przeszukaÌ dok³adnie ca³y system. Do wyszukiwarki wpisywa³em s³owa takie jak "porno", "cycki" czy "cipka" w nadziei ¿e znajdê jakieœ zupe³nie odjechane a mo¿e nawet nielegalne filmy czy zdjêcia pornograficzne których poprzedni w³aœciciel stara³ siê pozbyÌ.

(Nie)Stety moje poszukiwania nie przyniosÂły Âżadnego efektu. Wyszukiwanie zdjĂŞĂŚ - nic. WiĂŞc zabraÂłem siĂŞ za wyszukiwanie filmĂłw. Tutaj pojawiÂł siĂŞ jeden jedyny plik. Ukryty w folderze WINDOWS/system32 o rozszerzeniu avi. "Barbie.avi". Co innego mogÂłem zrobiĂŚ ? UruchomiÂłem go...

Teraz jest wÂłaÂśnie ten moment gdy wszystko robi siĂŞ naprawdĂŞ dziwne.

Film wydawa³ siê nie byÌ poddany jakimkolwiek obróbkom, trwa³ oko³o godziny. Przedstawia³ siedz¹c¹ na krzeœle kobietê na bia³ym tle. Przewin¹³em film do przodu i ci¹gle widaÌ by³o na nim t¹ sam¹ siedz¹c¹ kobietê. Wtedy postanowi³em poogl¹daÌ dok³adnie ca³y film aby dowiedzieÌ siê czegoœ wiêcej, szczególnie interesowa³o mnie to o czym ona mówi... Niestety po oko³o 15 sekundach nagranie jest fatalnej jakoœci a jej g³os ginie w bia³ym szumie. W ten sposób nie doszed³bym do niczego, wiêc postanowi³em wrzuciÌ ten film do jakiegoœ programu który zajmuje siê obróbk¹ audio i pobawiÌ siê w odizolowanie jej g³osu od reszty szumów. Troszeczkê pomog³o ale dalej nie by³em w stanie zrozumieÌ co chce powiedzieÌ. By³em ju¿ wtedy bardzo zaintrygowany ca³¹ spraw¹ wiêc zacz¹³em zwracaÌ uwagê na jêzyk jej cia³a i mimikê twarzy.

Uzna³em ¿e ktoœ musi zadawaÌ jej jakieœ pytania, poniewa¿ od czasu do czasu przestaje ona mówiÌ i uwa¿nie s³ucha, a nastêpnie znowu coœ mówi. Od 15 minuty filmu, jej twarz wyraŸnie poczerwienia³a - jakby ktoœ zadawa³ jej bardzo intymne pytania, lecz nadal odpowiada na ka¿de z nich. Wkrótce po tym zaczyna p³akaÌ. Szlocha histerycznie ju¿ do koùca filmu. Jednym z niewielu s³ów jakie by³em w stanie rozczytaÌ z ruchu jej warg to "skóra". Powtarza to s³owo wiele razy podczas ca³ego materia³u a nawet w pewnym momencie ci¹gnie siê za skórê na rêce. Wydaje siê byÌ z niej bardzo niezadowolona.

Jest znacznie wiêcej rzeczy które muszê wam opowiedzieÌ, ale robi siê póŸno i nie mogê ju¿ kontynuowaÌ. Resztê napiszê jutro. Bo¿e chroù moj¹ duszê.

Po tym czasie Autor tematu (poniewa¿ pasta pochodzi z sekcji /x/) znika na dzieù, po czym pojawia siê i dokaùcza swoj¹ opowieœÌ.

OP TUTAJ (OP znaczy Original Poster co oznacza mniej wiĂŞcej autora tematu) :

Po oko³o 40 minutach p³acze ju¿ tak mocno ¿e ledwo mo¿e patrzeÌ do kamery. W tym miejscu przestaje cokolwiek mówiÌ i przez resztê materia³u po prostu p³acze, a jej g³owa jest spuszczona w dó³. Co jest bardzo dziwne nie porusza siê ani nie wstaje.... po chwili obraz robi siê kompletnie czarny. By³em cholernie oszo³omiony kiedy film dobieg³ koùca. Ogl¹da³em ten film jeszcze kilkanaœcie razy w ci¹gu tamtej nocy, staraj¹c siê wychwyciÌ najmniejsz¹ nawet poszlakê która pozwoli³aby mi dowiedzieÌ siê czegoœ wiêcej. Czu³em siê bardzo niezadowolony z wyników, chcia³em wiedzieÌ wiêcej.

Wtedy te¿ zauwa¿y³em ¿e wyciemnienie trwa oko³o 10 minut a oko³o drugiej minuty film rozpoczyna siê od nowa. Jest teraz bardzo zniekszta³cony prawie nie nadaj¹cy siê do ogl¹dania. Widzia³em na nim parê nóg które spaceruj¹ wzd³u¿ torów kolejowych, nie widaÌ nic wiêcej tylko ma³¹ stacjê kolejow¹ w oddali. Domyœlam siê ¿e kamera przypadkowo sama siê w³¹czy³a lub jej w³aœciciel zapomnia³ j¹ po prostu wy³¹czyÌ. Osoba na filmie spaceruje wzd³u¿ torów oko³o 6 minut a nastêpnie skrêca do lasu i przechodzi przez coœ co wygl¹da na zrobion¹ ze sklejki k³adkê. W tym miejscu film ju¿ definitywnie siê koùczy.

Moje serce zaczê³o biÌ szybciej, niedaleko mojego domu znajduje siê stara stacja kolejowa która wygl¹da bardzo podobnie do tej któr¹ mo¿emy zobaczyÌ na filmie. MUSIA£EM to sprawdziÌ. Zadzwoni³em do mojego przyjaciela Ezra - typowy "byczek" jak zwyk³o siê takich ludzi okreœlaÌ. 6'4 wzrostu i 250 funtów miêœni. Przekona³em go aby wyruszy³ wraz ze mn¹ na ma³¹ ekspedycjê. Sam nie jestem jakimœ wymoczkiem, ale czu³em ¿e zabranie dodatkowych extra miêœni na wyprawê do lasu w poszukiwaniu Bóg-wie-czego jest bardzo dobrym pomys³em. Ca³y ten plan nie pozwoli³ mi tamtej nocy zmru¿yÌ oka.

Nastêpnego ranka w s³oneczn¹ Sobotê, wzi¹³em latarkê, aparat oraz moj¹ 7-calow¹ "sztywn¹" pa³kê teleskopow¹ o metalowym wykoùczeniu po czym wyszed³em na spotkanie z Ezarem. Kiedy dotar³em do jego domu w³aœnie przewraca³ siê na drugi bok pogr¹¿ony w g³êbokim œnie. Kiedy go obudzi³em, grzecznie kaza³ mi "spierdalaÌ". By³em ju¿ spakowany i przygotowany psychicznie na moj¹ przygodê wiêc postanowi³em nie odpuszczaÌ. Z nim czy bez niego. Niewa¿ne - wyruszam !

Nieca³e pó³ godziny póŸniej zaparkowa³em swój samochód na stacji kolejowej, wzi¹³em moje rzeczy i wskoczy³em na tory. Po pewnym czasie, zauwa¿y³em kawa³ek z³amanej k³adki, zrobionej oczywiœcie ze sklejki. Moje kolana niemal ugiê³y siê z wszechogarniaj¹cego podniecenia. Szed³em powoli szlakiem wyznaczonym przez k³adkê, zwracaj¹c baczn¹ uwagê na wszystko. Zatrzymywa³em siê od czasu do czasu aby uklêkn¹Ì i nas³uchiwaÌ kogokolwiek lub czegokolwiek... lecz dooko³a by³o tak cicho. Nigdy wczeœniej w swoim ¿yciu tak siê nie denerwowa³em. Tak naprawdê nie mia³em nawet bladego pojêcia co mogê zastaÌ na koùcu drogi.

Gêsty las powoli ustêpowa³ miejsca ³¹ce, wtedy te¿ TO zobaczy³em - dom który wygl¹da³ jakby zosta³ dos³ownie po¿arty przez las. Na pierwszy rzut oka móg³byœ powiedzieÌ, ¿e nikt w nim nie mieszka³ przez 20 mo¿e 30 lat. Mia³em ze sob¹ aparat i pstrykn¹³em parê fotek. Kilka metrów od domu widzia³em tak¿e wiatê zbudowan¹ z blachy, teraz ju¿ kompletnie zardzewia³ej. Przez chwilê siedzia³em ukryty wœród drzew wszystko bacznie obserwuj¹c. Nie chcia³em wyjœÌ na otwarte pole, mia³em z³e przeczucie ¿e coœ lub ktoœ mo¿e mnie zobaczyÌ. Minê³o kilka dobrych minut nim zebra³em w sobie wystarczaj¹co du¿o odwagi by ruszyÌ w stronê domu.

Drzwi by³y czêœciowo otwarte, uchyli³em je trzymaj¹c w mojej rêce przygotowan¹ wczeœniej latarkê, stwierdzi³em z ulg¹ ¿e wnêtrze jest ca³kiem dobrze oœwietlone. Od³o¿y³em wiêc latarkê i wyj¹³em aparat aby zrobiÌ kilka zdjêÌ. Nie by³o tam ¿adnych mebli, a po pod³odze wala³y siê kawa³ki drewna, masa gruzu i wszystko co mo¿liwe. Ruszy³em w g³¹b domu, widzia³em ró¿ne rzeczy do których nie przywi¹zywa³em wtedy wiêkszej wagi, lecz teraz kiedy myœlê o nich z perspektywy czas, wydaj¹ mi siê one bardzo, a nawet bardzo bardzo dziwne.

Pierwsz¹ dziwn¹ rzecz¹ by³ drzwi które prawdopodobnie prowadzi³y do piwnicy, wygl¹da³y na zbyt nowe i nie pasowa³y zupe³nie do tego ca³ego dusznego i starego domu. Co wiêcej jako jedyne drzwi w ca³ym domu by³y zamkniête. Gdy wdrapa³em siê na drugie piêtro, widzia³em kilka krzese³ i sk³adany stó³ które te¿ wydawa³y siê zupe³nie tutaj nie pasowaÌ (tak jak drzwi by³y zbyt nowoczesne).

Lecz to co najbardziej mnie niepokoiÂło to Âłazienka. Kurz z lustra byÂł wytarty, nad wanna byÂła zawieszona czysta plastikowa zasÂłonka z ktĂłrej spÂływaÂło kilka kropel wody ! W tym samym czasie usÂłyszaÂłem gÂłoÂśny jĂŞk. StarajÂąc siĂŞ opanowaĂŚ ogarniajÂące mnie przeraÂżenie, wyskoczyÂłem przez okno jak oparzony i ile siÂł w nogach pognaÂłem w kierunku torĂłw. W poÂłowie drogi zdaÂłem sobie sprawĂŞ Âże jĂŞk byÂł bardzo podobny do dÂźwiĂŞku ktĂłry wydajÂą rury wodociÂągowe kiedy ktoÂś otwiera zawĂłr lub kiedy po prostu pÂłynie przez nie woda. Chwila ulgi zmieniÂła siĂŞ w horror kiedy do gÂłowy przyszÂło mi pytanie :

"Dlaczego w zasranym opuszczonym domu ktĂłry znajduje siĂŞ w samym Âśrodku *******onego lasu, przez rury pÂłynie woda i najprawdopodobniej ktoÂś wÂłaÂśnie z niej korzysta ?".

Od tamtego czasu nie byÂło mnie tam i nie mam najmniejszego zamiaru wracaĂŚ.

WiĂŞcej wiadomoÂści od OP nie stwierdzono.

Na koniec kilka zdjĂŞĂŚ ktĂłre pojawiÂły siĂŞ w temacie :

Przez was nie bĂŞdĂŞ mĂłgÂł spaĂŚ :D

Norbi, z t¹ barbie jest œwietne. Jest jakaœ dalsza czêœÌ?

Linki nie dziaÂłajÂą.

Niestety nie widziaÂłem nigdzie dalszej czĂŞÂści.

Na razie przeczytaÂłem 2 od bartheza, teraz biorĂŞ siĂŞ za Norbiego. ChoĂŚ siĂŞ boje :D

Bo tajemniczo siĂŞ skoĂączyÂło, tak urwane, jakby coÂś siĂŞ staÂło. A caÂła historyjka trzyma w napiĂŞciu.
ZresztÂą, smile teÂż ciekawe, kiedyÂś o tym sÂłyszaÂłem. Ale zdjĂŞcia nie chcĂŞ zobaczyĂŚ.

MoÂże siĂŞ da.
Norbi, daj linka do ÂźrĂłdÂła.

ZdjĂŞcia wnoszÂą klimat. Gdy zobaczyÂłem "barbie" to dreszczyk mnie przeszedÂł, nie wiem dlaczego...

Przecie linki wygasÂły.

Ten, znalazÂłem smile.jpg
ÂŁapajta  ::)

http://images.suite101.com/3256066_com_smile.dog.jpg

SÂą zdjĂŞcia, zobacz.
A smile nie otworzĂŞ, nie ma opcji.

Ja czytam sobie teraz o filmie "Paranormal acitvities". DoszedÂłem do fragmentu


I nagle coÂś zaczĂŞÂło wydawaĂŚ takie dziwne dÂźwiĂŞki.

(http://i.imgur.com/PRWg8.png)
xD :D:D:D HAHAHAH:D:D:D

OglÂądaÂłem wszystkie czĂŞÂści tego filmu :D

Smile wymiata! :D

 :-X

Nowy Telefon

Kilka miesiêcy temu, kuzynka mojej kole¿anki (samotna matka) dosta³a nowy telefon. Pewnego dnia gdy wróci³a po ca³ym dniu ciê¿kiej pracy do domu, roz³o¿y³a siê na fotelu i relaksowa³a siê przed telewizorem. Swoj¹ komórkê po³o¿y³a na biurku ko³o fotela by nie traciÌ jej z oczu. Jej syn który uwielbia wszystkie techniczne nowinki zapyta³ czy mo¿e pobawiÌ siê jej nowym telefonem. Przysta³a na jego propozycje lecz przestrzeg³a go by nie dzwoni³ do nikogo i ¿eby nie czyta³ jej smsów. Oko³o 23.20 kiedy zmêczenie wziê³o górê, postanowi³a utuliÌ swojego synka przed snem, sama te¿ chcia³a ju¿ po³o¿yÌ siê do ³ó¿ka. Uda³a siê do jego pokoju ale ku jej zdziwieniu nie znalaz³a go tam, okaza³o siê spa³ w najlepsze w jej ³ó¿ku trzymaj¹c w r¹czce jej komórkê. Przegl¹daj¹c telefon nie zasta³a ¿adnych wiêkszych zmian poza zmienion¹ tapet¹ i motywem. Jako ¿e jej syn uwielbia³ robiÌ zdjêcia postanowi³a przejrzeÌ te¿ sekcjê ze zdjêciami. Usuwa³a wszystkie po kolei, a¿ dosz³a do ostatniego zdjêcia na karcie... Gdy pierwszy raz je zobaczy³a nie mog³a uwierzyÌ w³asnym oczom. Zdjêcie przedstawia jej synka œpi¹cego na ³ó¿ku a nad nim czêœÌ twarzy nieznanej starszej kobiety, która musia³a wykonaÌ t¹ fotografie....

(http://img411.imageshack.us/img411/925/67137911.png)

UÂśmiech

OkoÂło trzech tygodni temu wybraliÂśmy siĂŞ na kamping w Parku Narodowym Huntsville w Texasie. Znamy siĂŞ bardzo dobrze, wiĂŞc czĂŞsto gdzieÂś razem wyjeÂżdÂżaliÂśmy. Tym razem, chcieliÂśmy siĂŞ zapuÂściĂŚ wrĂŞcz do serca puszczy. ÂŻyĂŚ jedzÂąc zÂłapane ryby, pijÂąc wodĂŞ ze strumienia i takie tam. W samym Texasie byliÂśmy tylko raz, ale dzikie tereny Arizony, Kolorado czy Nowego Meksyku byÂły nam dobrze znane. SÂłowem, wiedzieliÂśmy, czego moÂżna oczekiwaĂŚ po takim miejscu.
Tym razem to ja mia³em wybieraÌ cel wyprawy i sam nie wiem czemu, zaproponowa³em Hunstsville. Do parku dojechaliœmy naszym samochodem, stanêliœmy na specjalnym parkingu dla podró¿nych i ruszyliœmy w piesz¹ czêœÌ drogi. ChoÌ œcie¿ka nie by³a ³atwa, a krajobraz dosyÌ monotonny, nie nudzi³o nam siê. Jak to w gronie dobrych kumpli bywa, mieliœmy o czym pogadaÌ i z czego siê poœmiaÌ.
PoniewaÂż w lesie szybko zapada zmrok, gdy tylko zaczĂŞÂło siĂŞ ÂściemniaĂŚ, zatrzymaliÂśmy siĂŞ. W pobliÂżu znaleÂźliÂśmy dogodne miejsce na postĂłj, zorganizowaliÂśmy drewno na ognisko, rozÂłoÂżyliÂśmy namiot i wreszcie, zasiedliÂśmy przy pÂłomieniach. MieliÂśmy pewien zwyczaj, zresztÂą, pewnie nie tylko my. Przez caÂły rok zbieraliÂśmy straszne historie, by w noce takie jak ta, podczas jednej z naszych wypraw, opowiadaĂŚ je przy blasku ognia.

By³o ju¿ póŸno, gdy poczuliœmy jakiœ wyraŸny, md³y zapach. ¯aden z nas nie by³ pewny, co mog³o tak œmierdzieÌ, wiêc postanowiliœmy to sprawdziÌ. Mikeowi akurat zachcia³o siê laÌ, wiêc odeszliœmy na chwilê od ogniska i poczêliœmy przeszukiwaÌ pobliskie zaroœla.
Po chwili z krzaków wybieg³ Mike. Spodnie w kroku mia³ ca³e mokre, tote¿ œmialiœmy siê, co rusz rzucaj¹c jakimœ niewybrednym ¿artem. Dopiero po kilku chwilach ktoœ spostrzeg³, ¿e biedaczyna jest blady jak œciana i ledwo ³apie oddech. Gdy zamilkliœmy, Mike zacz¹³ coœ krzyczeÌ i poprowadzi³ nas za sob¹ w miejsce, z którego przed chwil¹ wróci³. Atmosfera zrobi³a siê powa¿na i w ciszy ruszyliœmy za nim. Nie mieliœmy pojêcia, o co mu chodzi, ale w oddali s³ychaÌ by³o jakby st³umiony p³acz. Tylko Mike wzi¹³ latarkê, wiêc pozosta³o nam jedynie biec za nim przez ten czarny, gêsty las.

Po chwili zwolniliÂśmy, a ÂświatÂło latarki padÂło na jakiÂś budynek. To byÂł stary domek letniskowy, czy coÂś w tym stylu, zaniedbany i raczej opuszczony. Przynajmniej tak wyglÂądaÂł, ale to wÂłaÂśnie zza tych Âścian dochodziÂł odgÂłos szlochania. Z wolna podeszliÂśmy do drzwi frontowych, a serca biÂły nam coraz mocniej. Mike ostroÂżnie zastukaÂł i w tym samym momencie pÂłacz nagle ucichÂł.

Czekaliœmy, s³ysz¹c ciê¿kie, pow³óczyste kroki zmierzaj¹ce w naszym kierunku. Gdy ucich³y, rozleg³ siê zgrzyt zasuw i brzdêk zdejmowanych ³aùcuchów. A potem cisza. Zupe³nie nic siê nie sta³o, a sytuacja wydawa³a siê coraz dziwniejsza. Zapukaliœmy jeszcze kilka razy, ale domek wygl¹da³ teraz na naprawdê opuszczon¹ ruderê, w której nikt nie by³ od lat. Obeszliœmy go w ko³o, oczywiœcie trzymaj¹c siê razem. Czu³em, ¿e sam, bez latarki, od razu zesra³bym siê ze strachu. Po chwili zauwa¿yliœmy okno. Alex wzi¹³ g³êboki oddech i stwierdzi³, ¿e zajrzy do œrodka, ale musimy go podsadziÌ. Podszed³em tam razem z Mikem i podnieœliœmy go. W ciszy obserwowaliœmy jak zdejmuje z szyby pajêczyny i przyk³ada do niej d³où, by móc cokolwiek dojrzeÌ.

To sta³o siê tak nagle. Us³yszeliœmy ciche uderzenie, po czym Alex w jednej chwili krzykn¹³ i odepchn¹³ siê od okna. Przewróciliœmy siê do ty³u razem z nim. Zacz¹³ siê wydzieraÌ i miotaÌ, mia³ w oczach istny ob³êd. Na nic siê zda³y nasze próby uspokojenia go, gdy¿ ju¿ po paru sekundach bieg³ w stronê obozu. Musieliœmy biec za nim by³a tylko jedna latarka, a ¿aden z nas nie chcia³ zostaÌ sam wœród ciemnoœci.
Gdy w koùcu dotarliœmy, z³apaliœmy go za bary i usadziliœmy na miejscu. Ogieù dogorywa³, wiêc dorzuci³em trochê chrustu. Rêce trzês³y mi siê i nie wiedzia³em, co mam robiÌ. Krêci³em siê w kó³ko, a gdy trochê och³on¹³em, podszed³em wraz z innymi do Alexa. Chcieliœmy wiedzieÌ, co siê sta³o. Niestety, nie móg³ wykrztusiÌ ¿adnego s³owa, sapa³ tylko ciê¿ko, pustym wzrokiem wpatruj¹c siê w ciemnoœÌ.
Wszyscy byliœmy przera¿eni i nawet nie myœleliœmy o œnie. Podtrzymywaliœmy ogieù do wschodu s³oùca. Alex zachowywa³ siê jak ob³¹kany. Co jakiœ czas wstawa³, zaczyna³ krzyczeÌ i szlochaÌ zupe³nie bez powodu. Rano wygl¹da³ jak inna osoba. Siedzia³ tylko i szepta³ coœ do siebie, z cicha pop³akuj¹c.

Razem z Mikem postanowiliÂśmy wrĂłciĂŚ siĂŞ tam i rozejrzeĂŚ przy Âświetle sÂłoĂąca. ZnaleÂźliÂśmy to miejsce, lecz nic tam nie byÂło. Jedynie smrĂłd, ktĂłry czuliÂśmy zeszÂłej nocy, teraz byÂł nie do zniesienia. OdĂłr zgnilizny, obrzydliwa, stĂŞchÂła ÂśmierĂŚ. WrĂłciliÂśmy do obozu i to byÂł chyba przeÂłom. Alex rozgryzÂł sobie wargi i poÂłykaÂł wÂłasnÂą krew. John staÂł za nim i wyglÂądaÂł tak, jakby miaÂł zaraz umrzeĂŚ ze zmĂŞczenia. MyÂślĂŞ, Âże wszyscy tak wyglÂądaliÂśmy, ale nie zdawaÂłem sobie z tego sprawy, pĂłki go nie zobaczyÂłem. Wtedy, Alex wyszeptaÂł pierwsze zrozumiaÂłe sÂłowa od czasu zeszÂłej nocy: Musimy siĂŞ stÂąd wynosiĂŚ. Natychmiast.

By³o ko³o po³udnia, kiedy zaczêliœmy siê pakowaÌ, Zrz¹dzeniem losu, niebo zasnu³y ciemne, ciê¿kie chmury, a po chwili zaczê³o laÌ jak z cebra. Alex znów wpad³ w panikê. Chwyci³ jakiœ prêt i kaza³ nam siê wynosiÌ, w przeciwnym razie, sam nas st¹d wyrzuci. Mike wda³ siê z nim w k³ótniê, po czym zaczêli siê biÌ, Na szczêœcie, uda³o siê to jakoœ za³agodziÌ. Skoùczyliœmy siê pakowaÌ i ruszyliœmy na parking wczorajszym szlakiem.

Niestety, los zadrwi³ z nas po raz kolejny. Przez prze³êcz, któr¹ tu przyszliœmy, p³ynê³a teraz wœciek³a rzeka, nios¹ca kamienie, b³oto i ga³êzie. Nurt by³ zbyt silny, by mo¿na by³o j¹ przekroczyÌ. Alex znów wpad³ w sza³, kl¹³ i wydziera³ siê, ¿e gdybyœmy siê nie pakowali tak d³ugo, zd¹¿ylibyœmy przed zalaniem drogi. Na szczêœcie znowu uda³o nam siê go uspokoiÌ, a co wiêcej, powiedzia³ nam wreszcie, co sta³o siê zesz³ej nocy.

TwierdziÂł, Âże gdy tylko przyÂłoÂżyÂł twarz do szyby, coÂś po drugiej stronie okna zrobiÂło dokÂładnie to samo. Blada twarz o czarnych oczach i wielkich, ciemnych ustach, uÂśmiechaÂła siĂŞ szeroko w jakiÂś przeraÂżajÂący sposĂłb, a od gÂłowy Alexa dzieliÂło jÂą tylko cienkie, zakurzone szkÂło.
Mike, wci¹¿ wœciek³y, zacz¹³ siê k³óciÌ. Nie dopuszcza³ do siebie wersji wydarzeù, o której mówi³ nam Alex. Nie pozosta³o ju¿ nic innego, jak tylko iœÌ wzd³u¿ potoku w poszukiwaniu brodu.

WidzieliÂśmy masĂŞ zabawek niesionych przez tÂą brÂązowÂą, mulistÂą wodĂŞ. Wiele starych, dzieciĂŞcych lalek o duÂżych oczach i okrÂągÂłych twarzach. To nie byÂły jednak Âśmieci wypÂłukane gdzieÂś z lasu, po prostu tych lalek byÂło zbyt duÂżo. Mike wyÂłowiÂł jednÂą i dobrze siĂŞ jej przyglÂądnĂŞliÂśmy. MiaÂła wbudowany mechanizm gÂłosowy, jak to wiele lalek. MĂłwiÂła coÂś, czego nie mogliÂśmy zrozumieĂŚ. BeÂłkotaÂła, to ÂśmiaÂła siĂŞ na przemian. PomyÂśleliÂśmy, Âże to przez wodĂŞ albo po prostu baterie siadajÂą. WyrzuciliÂśmy jÂą i poszliÂśmy dalej.

SÂłoĂące zbliÂżaÂło siĂŞ ku horyzontowi, a Alex znowu dziwnie siĂŞ zachowywaÂł. MamrotaÂł coÂś i oddychaÂł ciĂŞÂżko, tak jak wczeÂśniej. Wtedy wszyscy zaczĂŞliÂśmy widzieĂŚ jakieÂś cienie pomiĂŞdzy drzewami, na ktĂłre mĂłwiliÂśmy BS. ByÂły ledwo widoczne, jednak nie dawaÂły nam spokoju i przynosiÂły uczucie strachu, czy niepewnoÂści, coÂś w tym rodzaju. ByliÂśmy zajĂŞci obserwowaniem BS, kiedy nagle, przed nami, pojawiÂła siĂŞ ta stara chata. Nie wiedzieliÂśmy, co o tym myÂśleĂŚ, jedynie Mike ruszyÂł naprzĂłd, mĂłwiÂąc:
To jakieÂś bzdury, wchodzĂŞ tam.
Alex rzuci³ siê na niego, by go powstrzymaÌ. Wszyscy chcieliœmy go powstrzymaÌ. Mike jednak, odtr¹ci³ nas od siebie i wrzasn¹³, byœmy siê od niego odpierdolili. Niech ka¿dy robi, co chce, przecie¿ to bzdury

Wtedy, wszystkie te lalki z potoku zaczê³y p³akaÌ, be³kotaÌ, próbowa³y nawet nuciÌ jak¹œ przera¿aj¹c¹ melodiê. W powietrzu znów czuliœmy ten ohydny zapach zgnilizny. Nawet Mikeowi zmiêk³y nogi, wiêc szybko obeszliœmy dom i w poœpiechu szukaliœmy brodu lub czegokolwiek, co pozwoli nam siê st¹d wydostaÌ. Gdy wreszcie dotarliœmy na parking, ksiê¿yc œwieci³ s³abo zza chmur. Wsiedliœmy do samochodu i natychmiast ruszyliœmy. Chcieliœmy wjechaÌ na drogê nr 45 do Houston, jednak trwa³y prace remontowe. By³ objazd, niestety, szutrowa droga prowadzi³a wprost w ciemny las.

Niespodziewanie, do naszego samochodu podesz³¹ ma³a dziewczynka. Powoli zbli¿y³a siê do drzwi pasa¿era, patrz¹c na nas b³agalnym wzrokiem. Wygl¹da³a na zagubion¹ i nieco poobijan¹, wiêc myœleliœmy, ¿e oddali³a siê od jakiegoœ obozu, a przez noc i ulewê nie wiedzia³a jak wróciÌ. Jedynie Alex nie straci³ g³owy albo straci³ j¹ ju¿ wczoraj i zamkn¹³ szybko drzwi. Dziewczynka przy³o¿y³a twarz do szyby i zaczê³a uœmiechaÌ siê jak klaun, szeroko, w ten przera¿aj¹cy, zupe³nie nie zabawny sposób.



Wierzbowi Ludzie


W miejscu, z którego pochodzê kr¹¿y taka legenda. Dotyczy ona po prostu wierzbowych ludzi. Prawie wcale nie potrzebujemy ochrony porz¹dku publicznego w tym mieœcie. Wierzbowi ludzie zajmuj¹ siê wszystkim. Ka¿dy krok, ka¿de s³owo, ka¿da przelana kropla krwi... Wierzbowi ludzie wiedz¹ o tym zanim ktokolwiek inny siê dowie. Uwierz mi, ka¿dy kto wywo³a³ gniew wœród nich, znikn¹³ bez œladu. Dlatego te¿, gdy zrozumia³em co zrobi³em by³o ju¿ za póŸno. Wierzbowi ludzie nadchodzili.

Ona po prostu nie mog³a siê zamkn¹Ì. Bez wzglêdu na to co bym powiedzia³ i co bym zrobi³... ehh... ona by³a histeryczk¹. Ci¹gle chodzi³a po domu krzycz¹c. Stwierdzi³a, ¿e znalaz³a to i owo, i ¿e j¹ zdradza³em. Zapyta³a mnie z kim, wiêc powiedzia³em, ¿e jest szalona. Myœlê, ¿e wyczerpa³em ju¿ t¹ wymówkê. Po chwili nie mog³em ju¿ znieœÌ jej pieprzonego g³osu. Mog³bym chodziÌ z pokoju do pokoju, ona pod¹¿a³aby za mn¹. Gdy weszliœmy do kuchni moja cierpliwoœÌ siê wyczerpa³a.

Wzi¹³em pierwszy lepszy nó¿ jaki mog³em znaleŸÌ i wbi³em jej prosto w gard³o. Jej oblicze z³oœci i smutku zla³o siê w jeden grymas rozpaczy i niedowierzania. Pad³a na kolana, purpurowa ciecz swobodnie zala³a jej bluzê. Wbi³a swoje ³apy w pod³ogê wydaj¹c jakieœ bulgocz¹ce dŸwiêki, które jeszcze bardziej mnie rozwœcieczy³y. Chwyci³em ¿elazn¹ patelniê, która grza³a siê na kuchence i zamachn¹³em siê na jej g³owê. Wilgotna, krwista szczelina powsta³a w miejscu, w które dosta³a. Mimo wszystko, kiedy mog³em ju¿ przestaÌ - nie przestawa³em.

Nawet nie wiem ile razy j¹ uderzy³em, ale mia³em niez³¹ iloœÌ krwi na sobie. To co zosta³o z jej g³owy by³o z³¹czone ze sob¹ cienkimi kawa³kami koœci a krew nie przestawa³a siê laÌ. Z du¿ym zgrzytem rzuci³em patelniê na pod³ogê. Marzy³em, ¿eby dotknê³y mnie wyrzuty sumienia, przynajmniej móg³bym poczuÌ siê jak cz³owiek. Niestety, tak siê nie sta³o. By³em po prostu szczêœliwy, ¿e sie jej pozby³em. Z burkniêciem podnios³em jej cia³o z pod³ogi i wci¹gn¹³em na ramiê. Jej twarz wisia³a obok mnie, martwe oczy spogl¹da³y z przekonaniem. Mog³em tylko chichotaÌ. Jak tylko znalaz³em siê na zewn¹trz, zrzuci³em zmasakrowane cia³o na ziemiê i poszed³em szukaÌ szpadla. Wtedy wiedzia³em, ¿e mnie obserwuj¹.

S³ysza³em szepty dochodz¹ce z lasu a w k¹cie oka mog³em dostrzec ich œledz¹cych uwa¿nie ka¿dy mój krok. Kiedy patrzy³em na drzewa widzia³em jedynie sêkate ga³êzie gapi¹ce siê na mnie. Wiedzia³em, ¿e oni tam s¹. Zrobi³a siê szarówka zanim j¹ na dobre pochowa³em. By³em ca³y mokry od potu co powiêkszy³o plamy krwi na moim ubraniu i pozwoli³o im przybraÌ barwê pomaraùczow¹. Spojrza³em raz jeszcze na drzewa i dostrzeg³em ich wygl¹daj¹cych zza pni. D³ugie, sêkate twarze z wydr¹¿onymi oczyma i mizern¹, nag¹ sylwetk¹. Mog³em tylko czêœciowo dostrzec ich twarze, jako ¿e zdecydowali siê schowaÌ za ich pieprzonymi, kochanymi drzewkami, lecz by³em pewien, ¿e tam s¹. Obserwuj¹, szepcz¹...

"Na co siĂŞ gapicie, idioci?! SÂłyszeliÂście jÂą! MusiaÂłem to zrobiĂŚ!" wydzieraÂłem siĂŞ na nich.
Czy czeka³em na odpowiedŸ? Sam nie wiem. Po prostu wci¹¿ obserwowali zza drzew. Splun¹³em na ziemiê i odrzuci³em szpadel. Mogliby mnie dorwaÌ w ciemnoœci a ja nie mam zamiaru poddaÌ siê bez walki. Skradaj¹c siê, wszed³em do domu i przygotowywa³em siê. Zastawi³em drzwi komod¹ i kanap¹, zabi³em wszystkie okna deskami. Jak tylko s³oùce spe³z³o za horyzont wielka obawa narodzi³a siê gdzieœ w g³êbi mojego ¿o³¹dka. Nerwy ze stali? Phi... Zacz¹³em obawiaÌ siê myœli, ¿e zacznê zmieniaÌ siê w strugê zimnego jak lód potu. Za³adowa³em strzelbê i siêgn¹³em po butelkê whiskey. Wzi¹³em jeden wielki ³yk, a potem nastêpny i nastêpny, a¿ w koùcu sfrustrowany roztrzaska³em butelkê o œcianê.

Jedne jedyne drzwi pozostawi³em otwarte. Drzwi z widokiem na las. Postawi³em naprzeciwko nich krzes³o i usiad³em ze strzelb¹ w rêku. Wci¹¿ siê gapili. Wierzbowi ludzie. Patrzyliœmy tak na siebie przez kilka godzin. W koùcu zmêczenie wziê³o górê i zacz¹³em przysypiaÌ. Desperacko stara³em siê mieÌ oczy otwarte. Przez g³upi¹ sekundê podpar³em swojê g³owê strzelb¹ tak aby nie mog³a upaœÌ. Otrz¹sn¹³em sie z tego durnego pomys³u i podnios³em wysoko g³owê. Ostatni¹ rzecz¹ jak¹ chcia³em zrobiÌ by³o zastrzelenie samego siebie. Eh, gdybym wiedzia³ co potem nast¹pi... Pewnie powinienem by³ to zrobiÌ.

Zmusi³em siê do zostania przytomnym jeszcze przez kilka godzin. Dzieù przyszed³ i odszed³, by³a pó³noc gdy siê zorientowa³em. Oni pozostawali za drzewami. Zacz¹³em sobie uœwiadamiaÌ, ¿e je¿eli zamknê na chwilê oczy, bêdê mia³ wystarczaj¹co du¿o czasu by je otworzyÌ i w trakcie gdy oni bêd¹ starali siê mnie dorwaÌ, ja bêdê móg³ kilku ustrzeliÌ. Uœmiechaj¹c siê do siebie zrobi³em to. Trudno powiedzieÌ jak d³ugo spa³em. ByÌ mo¿e sekundy, mo¿e kilka dni. Otworzy³em oczy i zda³em sobie sprawê, ¿e wci¹¿ siedzia³em na krzeœle ze strzelb¹ na kolanach. Natychmiastowo ockn¹³em siê gdy zobaczy³em, ¿e wierzbowi ludzie nie kryj¹ siê ju¿ za drzewami. Wœciek³em siê i podnios³em lufê. Zrobi³em kilka kroków na zewn¹trz staraj¹c siê równomiernie oddychaÌ. Zachwia³em siê niekontrolowanie i zrozumia³em, ¿e nie da siê trzymaÌ tej cholernej broni stabilnie.

Uspokoi³em siê kiedy nie dostrzeg³em niczego na zewn¹trz, wiêc postanowi³em wróciÌ na swoje stanowisko lecz nagle zamar³em w bezruchu. Czu³em ³zy w oczach a w moim gardle coœ zaczê³o podnosiÌ siê i opadaÌ. Wierzbowi ludzie spogl¹dali na mnie z ka¿dej strony domu. Zmrozi³ mnie widok ich sêkatych twarzy i ga³êziopodobnych r¹k. Musia³em coœ zrobiÌ. Podnios³em broù i strzeli³em. Strza³ zdo³a³ wyrwaÌ czêœÌ framugi ale nie trafi³ ¿adnego z nich. Ze z³oœci¹ siêgn¹³em do kieszeni po œwie¿y pocisk. Uda³o mi siê prze³adowaÌ, wiêc raz jeszcze podnios³em lufê.

Wierzbowi ludzie wci¹¿ patrzyli na mnie z ka¿dej strony. Tym razem przymierzy³em i strzeli³em ponownie. Kolejny strza³ trafi³ we framugê, lecz znacznie bli¿ej od poprzedniego. Nerwowo grzeba³em w kieszeni szukaj¹c kolejnego pocisku a kiedy uda³o mi siê go dobyÌ, przykry³ mnie wielki cieù. Spojrza³em w górê, oni byli nade mn¹. Krzycza³em, a zamykaj¹c lufê zatrzasn¹³em sobie palec, efektownie odcinaj¹c go. Tu¿ po tym straci³em przytomnoœÌ i upad³em.

Kiedy siê ockn¹³em by³o cholernie zimno. Wzrok powoli do mnie wraca³. Czu³em, ¿e coœ mnie ci¹gnie. Moje serce zamar³o kiedy siê rozejrza³em. CiemnoœÌ rozci¹ga³a siê jak okiem siêgn¹Ì. Wiedzia³em, ¿e jestem w najg³êbszych partiach lasu. W miejscu, gdzie kiedyœ znajdowa³ siê kciuk by³a czerù i opuchlizna a rêka by³a odrêtwia³a a¿ do ³okcia. Cholernie bola³y mnie tak¿e kostki lecz nie wiedzia³em dlaczego. Gdy na nie spojrza³em okaza³o sie, ¿e s¹ zwichniête a wierzbowi ludzie ci¹gn¹ mnie za stopy. Zacz¹³em krzyczeÌ tak g³oœno jak by³o to mo¿liwe. Chcia³em, ¿eby ktoœ mnie us³ysza³. Ktokolwiek...

By³em chyba jedynym powodem, dla którego coraz wiêcej wierzbowych ludzi wy³azi³o zza najdziwniejszych wierzb jakie w ¿yciu widzia³em. Ich pnie by³y dosyÌ ma³e i wygl¹da³y dos³ownie jak skóra. Ziemia doko³a nich by³a czerwona i wilgotna jednak¿e w miejscu, do którego mnie zaci¹gneli teren by³ mokry i nierówny. Spojrza³em na ich korony. Cz³owieku, uwierz mi. Nie chcia³byœ tego widzieÌ, ja sam tego nie chcia³em. Z drzew zwisa³y cia³a obdarte ze skóry, krew la³a siê z nich strumieniami. Moje krzyki by³y poch³oniête przez ciemnoœÌ a moje gard³o wysiad³o, zachrypniête i nadwyrê¿one. W ciszy s³ysza³em zanikaj¹cy jêk...

Obejrza³em siê, chcia³em siê dowiedzieÌ czy ktoœ jeszcze jest w okolicy. Mo¿e jakiœ idiota, którego spotka³ taki sam los jak mnie. Na moje nieszczêœcie odkry³em Ÿród³o jêków. Cia³a zwisaj¹ce z ga³êzi by³y wci¹¿ ¿ywe. Wkrótce moje zw³oki tak¿e mia³y byÌ rozdarte na kawa³ki. Potêpiony, bêdê wisia³ a moja krew bêdzie zasila³a te cholerne wierzby. Nie mog³em zrobiÌ niczego innego poza zaakceptowaniem swojego losu. Wierzbowi ludzie dopadli mnie...

"Slender Man" to pseudonim nadany tajemniczej postaci widzianej w tle kilku zdjêÌ w jednym z tematów forum SomethingAwful. Zdjêcia pokazywa³y dzieci i pewnego cz³owieka o smuk³ej sylwetce, czasem pojawiaj¹cego siê w d³ugich, poskrêcanych w³osach przypominaj¹cych macki. Szczup³y mê¿czyzna zosta³ odkryty na forum SomethingAwful w w¹tku skupionym wokó³ po¿aru w którym zginê³o wiele dzieci w latach 80-tych. Opisuje siê go jako osobê nosz¹c¹ czarny garnitur i czarny kapelusz, a jak sama nazwa wskazuje, wydaje siê on byÌ bardzo chudy i zdolny do rozci¹gniêcia swoich koùczyn oraz tu³owia w d³ugoœci niemo¿liwej dla normalnego cz³owieka. Gdy wyci¹ga swoje ramiona, jego ofiary s¹ wprowadzane w stan przypominaj¹cy hipnozê, podczas której podchodz¹ do tej istoty nie z w³asnej woli.

Nie wiadomo czy poch³ania, zabija lub porywa swoje ofiary do nieznanych miejsc lub innych wymiarów, gdy¿ nie ma ¿adnych dowodów lub œladów do wyci¹gniêcia jakichkolwiek wniosków. Jak dot¹d niewiele wiadomo, ale jego cele i siedliska s¹ doœÌ wyraŸnie uzgodnione. Ma potrzebê porywania dzieci i czêsto pojawia siê tu¿ przed znikniêciem dziecka lub nawet kilku na raz. Wydaje siê pojawiaÌ w miejscach ukrytych we mgle, parkach lub lasach, co jest najprawdopodobniej jego sposobem na kamufla¿. Nale¿y równie¿ zauwa¿yÌ, ¿e dzieci by³y w stanie go czasem zobaczyÌ, gdy w pobli¿u nie by³o ¿adnych doros³ych, chocia¿ mówi siê, ¿e niektóre doros³e osoby te¿ go widzia³y. Dzieci równie¿ maj¹ sny lub koszmary o szczup³ym mê¿czyŸnie, tu¿ przed ich znikniêciem. Powstaje mnóstwo dyskusji dotycz¹cych mo¿liwoœci zobaczenia Slender Mana przez inne osoby ni¿ jego ofiary. Wielu ludzi jednak wierzy, ¿e jeœli widzisz Slender Mana to jesteœ jego ofiar¹ lub celem, chocia¿ nie ma na to ¿adnych dowodów.





Dwa odzyskane zdjêcia z po¿aru biblioteki w Stirling City. Zosta³y one zrobione w dzieù znikniêcia czternastu dzieci. Istoty uznaje siê jako skazy na filmie dokonane przez urzêdników. Po¿ar w bibliotece wybuch³ dok³adnie tydzieù póŸniej. Oryginalne zdjêcia skonfiskowano jako dowody.
1986, fotograf: Mary Thomas, zagin¹³ 13 czerwca 1986 roku.

Srajcie!

(http://i1.kwejk.pl/site_media/obrazki/2012/07/7831344109561c1cc63f3181665f178c.png?1342033824)

Czupakabra sÂłyszaÂłem o tym :).

Nie, to nie to. ; )

Sorry moÂże troszkĂŞ odbiegam od tematu, ale chciaÂłbym was spytaĂŚ bo mnie rĂłwnieÂż interesujÂą takie historiĂŞ, tylko, Âże ja to bym wolaÂł obejrzeĂŚ sobie jakiÂś film coÂś typu Egzorcyzmy Emili Rose (czy jakoÂś tak). MoÂże znacie jakieÂś podobne filmy? :) Z gĂłry dziĂŞki.

"Naznaczony", caÂłkiem dobry.

ObejrzaÂłem wÂłaÂśnie trailer i stwierdzam, Âże sam nie dam rady obejrzeĂŚ caÂłego filmu :o :o Chyba, Âże nie jest aÂż taki straszny?

Ten, spierdzielaĂŚ mi z tym tematem teraz :D

Kilka razy ciÂśnienie mi siĂŞ podniosÂło... ale obejrzyj, polecam. NiektĂłre sceny sprawiÂą, Âże przejdzie po Tobie zimny dreszcz ;)

MogĂŞ podaĂŚ jeszcze kilka wartych obejrzenia horrorĂłw, lubiĂŞ je wiĂŞc coÂś tam mogĂŞ doradziĂŚ. NapisaĂŚ?

Zdecydowanie moÂżesz podaĂŚ, aczkolwiek ja gustujĂŞ tylko w takich filmach jak wÂłaÂśnie Naznaczony, REC czy tam Egzorcyzymy. Horrory gdzie ludzie tnÂą siĂŞ piÂłami, jakoÂś za bardzo na mnie nie wypÂływajÂą :).

Spokojnie, wszelkiego rodzaju PiÂły, Hostele czy WzgĂłrza MajÂą Oczy nie wchodzÂą w grĂŞ. Tam sÂą tylko hektolitry krwi.
So,

Amityville - rodzinka zamieszkuje domek, w ktĂłrym przed lat wydarzyÂła siĂŞ tragedia, gÂłowa rodziny nieÂźle bzikuje, trzyma w napiĂŞciu, polecam.

Omen - ca³a saga, bodaj 3 czêœci. Mam na myœli te z lat 70', bardzo dobry film, opowiadaj¹cy o narodzinach antychrysta. W I czêœci - narodziny i lata wczesnej m³odoœci, w II - okres dojrzewania, a w III - jego doros³oœÌ. Polecam, ciekawy, potrafi przestraszyÌ. Wysz³a te¿ nowa czêœÌ, bodaj z 2006 roku, równie¿ polecam.

Paranormal Avtivity - pewnie kaÂżdy sÂłyszaÂł. OglÂądaÂłem I i III, II nie widziaÂłem. Praktycznie przez caÂły film siedzisz jak na szpilkach. Trzyma w napiĂŞciu jak maÂło co.

Rytua³ - coœ o egzorcyzmach, ogl¹da³em, jednak pod koniec zasn¹³em. Mimo to, dobry film, na pewno Ciê zaciekawi.

Ok, wielkie dziĂŞki na pewno teraz wieczorami bĂŞdzie co robiĂŚ. Nie miej Paranormal Avtivity II do mnie nie trafiÂło. Niby trzyma w napiĂŞciu bo nie wiesz co siĂŞ wydarzy, ale aÂż tak straszny ten film nie jest :D.

Nie oglÂądaÂłem II, wiĂŞc nie wiem, ale I i III do mnie trafiÂły. ; )
JeÂśli skorzystasz, to miÂłego oglÂądania.

RĂŞka

Zawsze ÂśmieszyÂły mnie historie o Duchach. WierzyÂłam w to, co widzĂŞ.. DopĂłki nie zdarzyÂło siĂŞ to, czego nie zapomnĂŞ nigdy. MieszkaÂłam w piĂŞknym domu na wsi. Lecz kilka lat temu mĂłj dom spÂłonÂą a w raz z nim mĂłj ukochany tata… Razem z mojÂą mamÂą i mÂłodszym bratem zostaÂłyÂśmy bez dachu nad gÂłowÂą. Od gminy dostawaÂłyÂśmy zapomogĂŞ, ale to nie wystarczaÂło na Âżycie. Przez rok mieszkaÂłyÂśmy u cioci w mieÂście. Ale ile moÂżna korzystaĂŚ z czyjejÂś dobroci… W koĂącu mama dostaÂła pracĂŞ w sklepie i nareszcie miaÂłyÂśmy trochĂŞ pieniĂŞdzy. SzukaÂłyÂśmy ofert w gazetach o wynajmowaniu taniego mieszkania, ale na nic nam nie starczaÂło. W koĂącu mama wytrzeszczyÂła oczy ze zdumienia. W jednej z gazet byÂł dom do kupienia po bardzo niskiej cenie. PojechaÂłyÂśmy tam z ciociÂą. Jak siĂŞ okazaÂło dom byÂł niedaleko sklepu, w ktĂłrym pracowaÂła mama! W Âśrodku panowaÂł nieporzÂądek. WidaĂŚ, Âże to mieszkanie byÂło bardzo stare. Na Âścianach wisiaÂły portrety dziwnych dla mnie ludzi. Mama nawet siĂŞ nie zastanawiaÂła tylko od razu wziĂŞÂła kredyt i kupiÂła dom. Nie podobaÂł mi siĂŞ ten pomysÂł, bo dom wydawaÂł mi siĂŞ straszny. Przez tydzieĂą go sprzÂątaliÂśmy. A i tak dom nadal wyglÂądaÂł tak jak na poczÂątku. Jakby coÂś nie chciaÂło Âżeby byÂł tu porzÂądek. Mama nie zgodziÂła siĂŞ na wyrzucenie starych obrazĂłw wiec wisiaÂło ich peÂłno po korytarzach. Nie lubiÂłam na nie patrzeĂŚ. NadeszÂła pierwsza noc. CzuÂłam siĂŞ dziwnie jakby coÂś byÂło w moim pokoju, ale tego nie widziaÂłam. Brzuch bolaÂł mnie. To byÂło dziwne uczucie nie potrafiĂŞ nawet tego okreÂśliĂŚ. Przez ca³¹ noc nie zmruÂżyÂłam oka. Na samÂą myÂśl o kolejnej robiÂło mi siĂŞ niedobrze! OpowiedziaÂłam o wszystkim mamie, ale ona tylko zaczĂŞÂła siĂŞ ÂśmiaĂŚ. PrzeczytaÂłam w jednej z gazet, Âże gdy duch jest w pobliÂżu to czujĂŞ siĂŞ jego obecnoœÌ. MĂłj pokĂłj znajdowaÂł siĂŞ na poddaszu. Okno byÂło pochyÂłe, wiĂŞc deszcz bĂŞbniÂł w szyby. PoÂłoÂżyÂłam siĂŞ spaĂŚ. W nocy obudziÂłam siĂŞ, bo byÂło mi bardzo zimno. SpojrzaÂłam na okno i wrzasnĂŞÂłam z przeraÂżenia od pola na oknie byÂła odbita czyjaÂś rĂŞka!!! PrzecieÂż deszcz by to rozmyÂł! A po drugie nikt nie daÂłyby rady wyjœÌ na moje okno najwyÂżej przy pomocy drabiny a jej nie byÂło!!! Mama prĂłbowaÂła to wszystkimi moÂżliwymi sposobami wyjaÂśniĂŚ. Ale nie daÂło siĂŞ. Wtedy zaczĂŞÂłam wierzyĂŚ w zjawiska paranormalne. CzĂŞsto na przykÂład radio siĂŞ pogÂłaÂśniaÂło lub przyciszaÂło samo. Woda zaczynaÂła pÂłyn¹Ì z kranu, choĂŚ nikt jej nie przekrĂŞciÂł. PisaÂłabym o jeszcze duÂżej iloÂści dziwnych zjawisk w tym domu, ale mam za maÂło miejsca. To, dlatego ten dom byÂł taki tani. To, dlatego w gazecie byÂło napisane „ Szybko zaÂłatwione formalnoÂści”. MyÂślaÂłam po kolejnej nieprzespanej nocy. KoleÂżanki w szkole powiedziaÂły Âżebym zrobiÂła parĂŞ zdjĂŞĂŚ w nocy. To mnie przekona, Âże coÂś jest albo tylko mi siĂŞ wydaje. BaÂśka poÂżyczyÂła mi aparat przez pó³ nocy robiÂłam zdjĂŞcia. Po poÂłudniu je wywoÂłaÂłam, lecz nic na nich nadzwyczajnego nie byÂło. KupiÂłam nowÂą kliszĂŞ i schowaÂłam aparat do szuflady tak na wszelki wypadek. Lecz juÂż siĂŞ nie baÂłam wiedziaÂłam, Âże nic mi nie grozi. KtĂłrejÂś nocy znĂłw poczuÂłam dziwne zimno na plecach. WyjĂŞÂłam aparat z szuflady i zaczĂŞÂłam robiĂŚ zdjĂŞcia. Rano poszÂłam z koleÂżankami do fotografa i aÂż oniemiaÂłam. Nie byÂłam sama. Na fotografii ktoÂś byÂł. W otwartych drzwiach staÂła dziwna postaĂŚ!!! ByÂła ze mnÂą takÂże w tedy, gdy rano czesaÂłam wÂłosy i postanowiÂłam zrobiĂŚ sobie zdjĂŞcie. ByÂła na kaÂżdym ze zdjĂŞĂŚ!!! ByÂłam przeraÂżona. PokazaÂłam to mamie. Ona od razu postanowiÂła sprzedaĂŚ tan dom. Nigdy tego nie zapomnĂŞ.



Binarne DNA

MĂłwi siĂŞ Âże kiedy zrobisz komuÂś zdjĂŞcie to jego dusza zostaje w nim uwiĂŞziona. MiĂŞdzy innymi wierzyli w to Indianie, dla ktĂłrych wielkÂą tragediÂą byÂło to gdy ktoÂś namalowaÂł ich portret czy zrobiÂł im zdjĂŞcie.

Nie wiem tak naprawdĂŞ od czego mam zacz¹Ì... MoÂże zaczniemy w ten sposĂłb. Czy wiesz co to jest „Pierwotna Zupa” ? Jest to niezmierzony ocean pierwiastkĂłw ktĂłre chaotycznie siĂŞ poruszajÂą. RobiÂły tak przez miliony lat, w koĂącu w pewnych okolicznoÂściach ktĂłre ciÂągle pozostajÂą dla nas zagadkÂą, pierwiastki po³¹czyÂły siĂŞ i utworzyÂły pierwszy na Âświecie organizm jednokomĂłrkowy.

To naprawdĂŞ bardzo okrojona wersja wydarzeĂą ale jestem pewien Âże zaÂłapaÂłeÂś mniej wiĂŞcej o co mi chodzi. PrzenieÂśmy siĂŞ teraz o jakieÂś kilka miliardĂłw lat do przodu, do poczÂątku lat 90’, kiedy to dostĂŞp do internetu zacz¹³ gwaÂłtownie rosn¹Ì. Praktycznie co sekundĂŞ do sieci zostaÂł pod³¹czany coraz to nowy komputer.

Tryliony bajtĂłw przesyÂłane z komputera na komputer, od firmy do firmy za poÂśrednictwem internetu. Z prĂŞdkoÂściÂą ÂświatÂła mogÂłeÂś (i dalej moÂżesz) pobraĂŚ z internetu muzykĂŞ, pliki tekstowe i to co nas najbardziej interesuje : zdjĂŞcia. Teraz zastanĂłwmy siĂŞ przez chwilĂŞ, jeÂżeli zrobisz komuÂś zdjĂŞcie, co siĂŞ stanie z jego duszÂą kiedy obraz zostanie prze-konwertowany na dane i zapisany na dysku twardym ? Czy dusza tam pozostanie ? Po 15 latach wierzymy Âże tak. Wierzymy Âże kiedy zapisujesz zdjĂŞcie na dysku to wraz z danymi obrazu zostajÂą tam teÂż zapisane, nazwijmy to dane duszy. NiektĂłrzy mogli by powiedzieĂŚ Âże zostaje tam jej odbicie.

SpĂłjrz teraz na swĂłj folder ze zdjĂŞciami. Jak wiele dusz zostaÂło schwytanych ?

CaÂłkiem niedawno grupa hakerĂłw, ktĂłrzy sami siebie nazwali “Cardinals” („KardynaÂłowie”) zainteresowali siĂŞ tÂą teoriÂą i zaczĂŞli z niÂą eksperymentowaĂŚ. JednÂą z ciekawszych rzeczy ktĂłrÂą odkryli byÂło to Âże kaÂżde zdjĂŞcie tej samej osoby posiada w pewnym momencie ten sam unikalny ciÂąg kodu binarnego. JeÂżeli miaÂłbym wytÂłumaczyĂŚ to krĂłcej powiedziaÂłbym „Binarne DNA”.

Hakerzy posiedli zestaw trzech bardzo tajemniczych plikĂłw. Jeden o rozszerzeniu avi, drugi o rozszerzeniu jpeg, a trzeci mp3, kaÂżdy z nich posiadajÂący ciekawe, niewytÂłumaczalne wÂłaÂściwoÂści.

Film cradle.avi, przedstawia grupkê nastolatków zwiedzaj¹cych piwnicê jakiegoœ domu. Obraz jest nagrany na niskiej jakoœci kamerze, prawdopodobnie z telefonu komórkowego. Film jest tak zniekszta³cony a jego jakoœÌ tak s³aba ¿e jego zrozumienie wydaje siê byÌ praktycznie niemo¿liwe. Przez wiêkszoœÌ filmu kamera jest podawana z r¹k do r¹k co sprawia ¿e obraz przez prawie ca³y czas jest rozmazany i bardzo trudno uchwyciÌ cokolwiek.

Jednak pod koniec filmu kamera skupia siê na odleg³ej œcianie piwnicy. Obraz uspokaja siê na tyle ¿e mo¿na dok³adnie zobaczyÌ ¿e twarz¹ do œciany stoi m³oda dziewczynka. Ma d³ugie poskrêcane w³osy i ubrana jest w bia³¹ sukniê. WidaÌ j¹ tylko przez u³amek sekundy, ale wielu ludzi którzy wiedzieli ten film mówi¹ o tym ¿e jest w niej coœ niepokoj¹cego. Wydaje siê byÌ nieco zdeformowana ale ¿aden z widzów nie potrafi³ wyjaœniÌ w jaki sposób, nikt nie by³ w stanie podaÌ ¿adnych szczegó³ów.

Osobliw¹ w³aœciwoœci¹ tego filmu jest jednak to co dziejê siê z komputerem u¿ytkownika podczas jego koùcówki. W ostatniej sekundzie aplikacja zostaje zmuszona do przejœcia w tryb pe³noekranowy (je¿eli oczywiœcie ju¿ wczeœniej tego nie zrobiliœmy). Po czym na naszym ekranie wyœwietla siê jednosekundowy klip na którym widzimy stare okno umiejscowione w œcianie jakiegoœ budynku. Klip jest zapêtlony i odtwarza siê 15 razy, po czym znów widzimy dziewczynkê która tym razem stoi po drugiej stronie okna, plecami do widza i powoli jakby w transie kiwa siê do przodu i do ty³u. Po chwili koùczy siê film a komputer sam siê wy³¹cza.

Kontrole wykazaÂły Âże rejestr zostaÂł caÂłkowicie uszkodzony, i nie da siĂŞ go w Âżaden sposĂłb odzyskaĂŚ, jedyny sposĂłb aby komputer znĂłw dziaÂłaÂł to kompletny „twardy” format dysku i zainstalowanie nowego systemu operacyjnego.

Drugi plik znany jest jako needles.mp3. Jest to plik dŸwiêkowy który trwa oko³o trzech minut. Jest, tak jak poprzedni plik bardzo zniekszta³cony. Od czasu do czasu nasze ucho mo¿e uchwyciÌ jak¹œ formê rozmowy lecz przede wszystkim s³ychaÌ tam pomruki, piski czy coœ na kszta³t warkotu.

Ludzie ktĂłrzy sÂłuchajÂą tego pliku, czĂŞsto doÂświadczajÂą ekstremalnych nudnoÂści i tracÂą rĂłwnowagĂŞ przez krĂłtki okres czasu.

Ostatni plik znany jest jako burningman.jpg.

Nazwa pliku (na Polski bĂŞdzie to coÂś w stylu „pÂłonÂący czÂłowiek” przyp. tÂłumacza) nie ma nic wspĂłlnego z tym co moÂżemy na nim zobaczyĂŚ. Zamiast tego przedstawia on potĂŞÂżny, mroczny korytarz w ktĂłrym panuje potworny baÂłagan a wszĂŞdzie leÂża ogromne sterty lalek ktĂłrych ktoÂś pozbawiÂł oczu. Na obrazku widaĂŚ takÂże mĂŞÂżczyznĂŞ stojÂącego w tle ze spuszczonÂą gÂłowÂą. Nie moÂżna dostrzec Âżadnych szczegó³ów poniewaÂż, tak jak reszta plikĂłw, obraz jest bardzo znieksztaÂłcony.

Po pobraniu i otworzeniu (przez jakikolwiek program graficzny) plik na zawsze przechodzi w tryb sta³y. Nic wiêcej siê nie dzieje, jedynie obraz ci¹gle jest w³¹czony : nie da siê go ani wy³¹czyÌ ani zminimalizowaÌ. Dopóki nie zainstalujesz nowego systemu, mê¿czyzna z obrazu bêdzie ci¹gle obecny w lewym dolnym rogu Twojego pulpitu.

Z tego co grupa hakerĂłw byÂła w stanie dostrzec i zrozumieĂŚ, pliki zostaÂły skompilowane do postaci ktĂłry znacznie wyprzedza znane nam teraz pliki CMD (pliki wsadowe przyp. tÂłumacza). Pliki sÂą bardzo zÂłoÂżone i skomplikowane (dziaÂłajÂą pod kaÂżdym systemem operacyjnym niewaÂżne czy to Windows czy Linux), lecz nadal nie wiemy kto i po co je stworzyÂł. W rzeczywistoÂści wielu ludzi nie wie o tym Âże plikĂłw nie da siĂŞ ani przesÂłaĂŚ ani skopiowaĂŚ wiĂŞc dokÂładne badania sÂą praktycznie niemoÂżliwe.

To wszystko tylko podsyca ca³¹ aurê tajemniczoœci woko³o nich poniewa¿ zazwyczaj s¹ one wysy³ane z anonimowych adresów e-mail. Odrazu tutaj ciœnie siê na usta pytanie, jak to jest mo¿liwe ? Kto by³ w stanie przes³aÌ te pliki ? Có¿ tajemnica pozostaje nierozwi¹zana.

JeÂżeli kiedykolwiek zobaczysz ktĂłryÂś z tych plikĂłw na swojej poczcie mailowej, powstrzymaj siĂŞ od ÂściÂągania ich ! KaÂżdy z nich dziaÂła jak wirus siejÂąc zniszczenie na Twoim komputerze. PotrafiÂą dokonaĂŚ usuniĂŞcia caÂłego rejestru, uszkodzenia system32 (jeÂżeli uÂżywasz Windowsa), zamroÂżenia myszy czy zawieszenia komputera.

Powoli zbliÂżamy siĂŞ do koĂąca, wiĂŞc poÂświĂŞĂŚcie jeszcze parĂŞ minut na dokoĂączenie tekstu.

„KardynaÂłowie” zabrali siĂŞ za za analizĂŞ tych trzech dziwnych plikĂłw. SÂłyszeli takÂże o innych filmach, obrazach czy plikach mp3, lecz Âżaden z nich nigdy nie wpadÂł im w rĂŞce. Plotka jednak gÂłosi Âże w rzeczywistoÂści udaÂło im siĂŞ odnaleŸÌ i zebraĂŚ wszystkie „legendarne” pliki takie jak smile.jpg, barbie.jpg czy suicidemouse.avi, mĂłwi siĂŞ takÂże Âże byli w stanie odnaleŸÌ nawet oryginalne nagranie „grifter”.

Niemniej jednak, grupa postanowiÂła zbadaĂŚ pliki pod wzglĂŞdem binarnym, szukali oni podobieĂąstw czy nawet takich samych ciÂągĂłw serii binarnych w ich kodach.

Gdy odkryli ju¿ podobieùstwa i ró¿nice postanowili oni po³¹czyÌ (opieraj¹c siê na binarnym 0/1 kodzie) wszystkie pliki razem. Wed³ug legendy uda³o im siê to. Otrzymali 7 niezale¿nych od siebie plików, których jednak nie da³o siê uruchomiÌ. Ka¿demu nadali tak¿e swoj¹ nazwê : Po¿¹danie, Ob¿arstwo, ChciwoœÌ, ZazdroœÌ, Lenistwo, Gniew oraz Duma.

W koùcu postanowili po³¹czyÌ tak¿e i te pliki. Co jest godne uwagi to to ¿e sta³o siê coœ bardzo dziwnego, z 7 plików które wydawa³y siê nie mieÌ ¿adnego zastosowania powsta³ jeden plik o rozszerzeniu exe, uprzednio ju¿ nazwany.

“BarelyBreathing.exe”

Czy wiemy coÂś o tym pliku ? Có¿, niestety byÂł to punkt po ktĂłrym juÂż niewiele wiadomo o caÂłej sprawie. „KardynaÂłowie” byli zbyt mÂądrzy Âżeby po prostu go uruchomiĂŚ. Najpierw przeanalizowali go na wszystkie moÂżliwe sposoby : Hex (szesnastkowy system liczbowy), kod binarny sprawdzali dosÂłownie wszystko aby dowiedzieĂŚ siĂŞ co ten dziwny plik moÂże zrobiĂŚ.

Kod binarny pliku tworzyÂł jeszcze wiĂŞkszÂą bezsensownÂą plÂątanine zer i jedynekm ktĂłre (tak samo jak wczeÂśniejsze 7 plikĂłw) nie miaÂły Âżadnego sensu.

Jedyne co im pozosta³o to uruchomiÌ ten program. Zgrali go na osobny przenoœny dysk i uruchomili. By³o to ostatnie polecenie które uda³o siê odnaleŸÌ policyjnym informatykom na ich zniszczonych komputerach tydzieù póŸniej. Ich cia³a by³y tak zdeformowane ¿e nawet rodzina i przyjaciele mieli trudnoœci z rozpoznaniem ich. Policyjny opis zw³ok stwierdza ¿e zostali brutalnie pociêci po twarzy i rêkach a ich skóra zosta³a zupe³nie spalona, nastêpnie wielokrotnie odcinana przez bardzo cienk¹ brzytwê.

RzÂąd szybko prĂłbowaÂł zatuszowaĂŚ ca³¹ sprawĂŞ, lecz pojawiaÂły siĂŞ ciÂągle przecieki na jej temat. Wszystko dziĂŞki temu Âże „KardynaÂłowie” prowadzili bloga na ktĂłrym opisywali przebieg ich pracy (blog zostaÂł od razu usuniĂŞty wiĂŞc nawet go nie szukajcie) . Szybko rozeszÂło siĂŞ nad czym pracowali i co starali siĂŞ osiÂągn¹Ì, pojawiÂły siĂŞ takÂże spekulacje na temat tego czy miaÂło to jakiÂś zwiÂązek z ich straszliwÂą ÂśmierciÂą.

A co z przenoœnym dyskiem na którym jest zapisany plik ? Wed³ug doniesieù zosta³ znaleziony w kieszeni jednego z hakerów a nastêpnie zamkniêty w policyjnym sejfie, sk¹d w tajemniczych okolicznoœciach znikn¹³.

Plik kr¹¿y juÂż po caÂłym Âświecie. RzÂądy oczywiÂście prĂłbujÂą wszystko zatuszowaĂŚ, ale niektĂłre informacje i tak przeciekajÂą do mediĂłw, zauwaÂżcie jak wiele jest doniesieĂą na temat ludzi ktĂłrzy zostali brutalnie zabici we wÂłasnym domu przez „mordercĂŞ” a ich komputery zostaÂły skradzione.
Wiêc je¿eli kiedykolwiek dostaniesz tajemniczy e-mail z za³¹czony plikiem BarelyBreathing.exe, to kurwa... NIE OTWIERAJ GO !

blindmaiden.com


Mo¿liwe, ¿e ca³a ta opowieœÌ jest tylko jedn¹ z wielu pokrêconych miejskich legend, jednak tutaj jest to naprawdê ma³o wa¿ne, w tym wypadku mówimy o dziwnym zbiegu wydarzeù, który (mam nadziejê) doprowadzi Ciê, raz jeszcze, drogi czytelniku do straszliwego wniosku, ¿e horror nie ma granic, a ¿adne ograniczenia nie stoj¹ mu na drodze...

Jak kameleon dostosowuje siĂŞ on do obecnych czasĂłw aby straszyĂŚ coraz to nowe pokolenia...

Zacznijmy wiĂŞc od poczÂątku.

Znam wielu ludzi ktĂłrzy przysiĂŞgajÂą, Âże odwiedzili stronĂŞ o adresie blindmaiden.com, jeÂżeli masz zamiar udawaĂŚ Âże rzeczywiÂście udaÂło Ci siĂŞ dostaĂŚ na wspomnianÂą wczeÂśniej stronĂŞ to prawdopodobnie nie masz o niej bladego pojĂŞcia. MĂłwiĂŞ to z racji tego, Âże nie waÂżne jak mocno byÂś siĂŞ staraÂł, Twoja przeglÂądarka nie pozwoli Ci na dostĂŞp do witryny (coÂś w rodzaju "Cenzora"), dopĂłki nie speÂłnisz 3 warunkĂłw.

Sam w domu, spróbuj po³¹czyÌ siê z witryn¹ dok³adnie o pó³nocy. Co wiêcej musisz mieÌ pewnoœÌ ¿e ta konkretna noc to nów, a wszystkie œwiat³a w Twoim domu s¹ zgaszone. To w³aœnie wtedy (i tylko wtedy) bêdziesz mieÌ dostêp do witryny. Twoim ocz¹ uka¿¹ siê przera¿aj¹ce sceny, które w zupe³noœci, bez zbêdnych s³ów wyt³umacz¹ has³o które znajduje siê na niej "Przygotuj siê na kompletnie przera¿aj¹ce doœwiadczenie, przygotuj siê na prawdziwy koszmar".

Musisz zatrudniÌ wszystkie swoje piêÌ zmys³ów aby nie klikn¹Ì na przycisk "Akceptuj", nie wa¿ne czy zrobisz to naumyœlnie czy tylko przez przypadek... Ten b³¹d mo¿e kosztowaÌ Ciê bardzo du¿o...

JeÂżeli jednak powstrzymasz siĂŞ przed pokusÂą zaakceptowania, pokaz siĂŞ zakoĂączy a w nagrodĂŞ bĂŞdziesz miaÂł dostĂŞp do caÂłego archiwum uÂżytkownikĂłw, ktĂłrzy przybyli tutaj z ciekawoÂści, lub po prostu z gÂłupoty...

Jednak co siĂŞ stanie gdy przyjmiesz "zaproszenie"?

Kr¹¿y legenda o tym, ¿e ku Twojemu zdumieniu i przera¿eniu, na stronie wyœwietli siê obraz z kamerki internetowej. Niby nic dziwnego, lecz obraz ten bêdzie ukazywaÌ wnêtrze Twojego domu i cienist¹ postaÌ, przechadzaj¹c¹ siê po nim. Kiedy wreszcie j¹ spostrze¿esz, bêdziesz cicho modliÌ siê w duchu, ¿e to wszystko to tylko koszmarny sen z którego mo¿esz siê obudziÌ, ale nie obudzisz siê, nie obudzisz siê kiedy cieù bezszelestnie bêdzie kierowa³ siê do Twojego pokoju, nie obudzisz siê kiedy na ekranie pojawisz siê Ty a za Twoimi plecami falowaÌ bêdzie przera¿aj¹ca postaÌ, nie bêdziesz móg³ obudziÌ siê nawet wtedy, kiedy wreszcie, przed œmierci¹ zobaczysz twarz kobiety, od której nazwana zosta³a ca³a strona, "Blind Maiden", tu¿ przed tym jak tak¿e i Tobie wyrwie oczy...


Anonimowe morderstwo siĂłstr Smith

Jest to miejska legenda opowiadajÂąca o chÂłopcu imieniem John Smith. John uwielbiaÂł wszystkie przeraÂżajÂące rzeczy - jego ulubieĂącami byÂły jednak straszne e-maile, screamery oraz pop-upy.

KaÂżdego dnia, poÂświĂŞcaÂł masĂŞ czasu na wyszukiwanie i rozsyÂłanie ich do znajomych. Koniec koĂącĂłw sam zabraÂł siĂŞ za ich tworzenie i rozsyÂłaÂł je nawet do nieznajomych. UwielbiaÂł, nie, kochaÂł straszyĂŚ innych.

John mieszka³ w miasteczku Plainfield w stanie Wisconsin. Ca³e jego ¿ycie zmieni³o siê tego feralnego listopadowego dnia, 2007 roku. Jak co dzieù otworzy³ swoj¹ skrzynkê mailow¹, znalaz³ tam wtedy wiadomoœÌ od dwóch m³odych dziewcz¹t. Nazywa³y siebie "Siostry Smith" i wyzna³y, ¿e s¹ jego starszymi siostrami. Johny zdumia³ siê na ten fakt poniewa¿ by³ jedynakiem. Powiedzia³y mu ¿e kilka lat temu mieszka³y w jego domu.

Ch³opiec, oszo³omiony ca³¹ sytuacj¹ natychmiast do nich napisa³. Stara³ siê im przekazaÌ, ¿e nigdy nie mia³ siostry, wiêc niech id¹ do diab³a i zostawi¹ go w spokoju.

OdpowiedŸ otrzyma³ dopiero nastêpnego dnia. By³y do niego za³¹czone elektryzuj¹ce fotografie. Pierwsza z nich przedstawia³a dwójkê m³odych dziewcz¹t.

"Siostry Smith" staraÂły siĂŞ przekonaĂŚ Johna, Âże naprawdĂŞ sÂą jednÂą rodzinÂą. OpowiedziaÂły mu historiĂŞ swojego Âżycia. MieszkaÂły w tym domu do roku 1993. Jego sypialnia to byÂła kiedyÂś ich sypialniÂą. Dziewczynki przelewaÂły caÂłe swoje emocje do tej wiadomoÂści, o tym jak dorastaÂły i jak ich Âżycie byÂło szczĂŞÂśliwe aÂż do tamtej przeraÂżajÂącej nocy.

Otworzy³ wtedy drugi za³¹cznik. By³ to skan artyku³u, z jakiegoœ starego wydania lokalnej gazety.

W 1993 roku, dwie siostry, zosta³y brutalnie zamordowane w ma³y miasteczku Plainfield w stanie Wisconsin. Lisa Smith (lat 19) i jej siostra, Sarah Smith (lat 15), zosta³y zaatakowane w domu rodziców w nocy z 17 na 18 listopada oko³o 1:30. Dziewczynki le¿a³y w ³ó¿ku kiedy psychopata wtargn¹³ do budynku. Nikt nie s³ysza³ ich krzyku. Rano, rodzice odnaleŸli cia³a ukryte w szafie w ich sypialni. Ofiary zosta³y ¿ywce obdarte ze skóry. Morderca dawno zd¹¿y³ uciec, nie pozostawiaj¹c ¿adnego œladu. Zosta³y zamordowane przez anonimowego napastnika. Policja przeprowadzi³a badania na szerok¹ skalê, lecz wszystkie dzia³ania by³y bezskuteczne. Motyw zbrodni nie zosta³ nigdy ustalony, morderca zapewne ci¹gle przebywa na wolnoœci. Jedynym tropem, by³a seria dziwnych wiadomoœci znalezionych podczas œledztwa w komputerze Lisy. Sprawa zosta³a zamkniêta w paŸdzierniku 2000 roku.

W pozostaÂłej czĂŞÂści maila, siostry mĂłwiÂły o tym Âże sÂą zÂłe, poniewaÂż sprawa zostaÂła zamkniĂŞta, a ludzie o nich zapomnieli...

ByÂły wÂściekÂłe, Âże nawet ich rodzice chcieli o nich zapomnieĂŚ...

Ale oszalaÂły dopiero wtedy gdy dowiedziaÂły siĂŞ, Âże ich rodzice postanowili uÂłoÂżyĂŚ sobie caÂłe Âżycie od nowa. Na Âświecie pojawiÂło siĂŞ maÂłe dziecko. MaÂły chÂłopiec o imieniu John...

Johny nigdy nie s³ysza³ o tym od swoich rodziców. Z³y, ¿e ktoœ stara siê go przestraszyÌ, odpisa³ ¿e nie wierzy w ani jedno ich s³owo. Nie wierzy³ ¿e "Siostry Smith" by³y w jakikolwiek z nim zwi¹zane, a artyku³ w gazecie na pewno by³ sfabrykowany. By³ tak wœciek³y, ¿e kaza³ im siê zamkn¹Ì i nie odzywaÌ siê nigdy wiêcej do niego.

PiêÌ minut póŸniej otrzyma³ kolejn¹ wiadomoœÌ.

Nie wierzysz nam? W takim razie czemu nie zerkniesz na chwilĂŞ do szafki?
Dom rodziny Smith

By³a to ostatnia wiadomoœÌ jak¹ znaleziono na jego komputerze. Policji nie uda³o siê wyœledziÌ adresu IP, z którego by³y wysy³ane.

Na dnie szafy, policja znalazÂła ledwie widoczne sÂłowa, wyrzeÂźbione w drewnie. "Lisa i Sarah - 1993" zaraz obok "John - 2007".

Nikt nie wie, co dokÂładnie zrobiÂł chÂłopiec po przeczytaniu wiadomoÂści. Rankiem, jego rodzice szukali go bezskutecznie po caÂłym domu, gdy z ciĂŞÂżkim sercem otworzyli szafkĂŞ w jego sypialni, horror sprzed lat powtĂłrzyÂł siĂŞ. Groteskowo powyginane, obdarte ze skĂłry leÂżaÂło tam ciaÂło Johna Smitha.

Nikt nie wie, co naprawdê wydarzy³o siê tamtej nocy. Policja by³a tylko w stanie czêœciowo posk³adaÌ ca³¹ historiê, opieraj¹c siê na tym co znaleŸli na komputerze ch³opca.

Norbi, dobre, zresztÂą - jak zawsze.

FILM

666-ta klatka ka¿dego typowego Halloweenowego filmu, kreskówki lub telewizyjnego show przedstawia piwnicê ze zw³okami w k¹cie; klatki te s¹ czêsto usuwane z ostatecznej wersji, lecz mo¿na je okazjonalnie znaleŸÌ. Jeœli skleimy te wszystkie klatki razem, w chronologicznej kolejnoœci wydania, powstanie nowy film. PrzedstawiaÌ on bêdzie odwrócon¹ scenê brutalnej œmierci. Ostatnimi klatkami bêdzie twoje zdjêcie, siedz¹cego przed ekranem, ogl¹daj¹cego ostatni¹ klatkê tego filmu.

Panowie, k**a proszĂŞ idÂźta z tym tematem w p**zdu.
Przez was siĂŞ boje :D :D

Tajemnicze twarze

James Courtney i Michael Meehan, cz³onkowie za³ogi S.S.Watertown, czyœcili ³adunkowy zbiornik tankowca ropy, który mia³ wyp³yn¹Ì w kierunku Kana³u Panamskiego z Nowego Jorku w grudniu 1924 roku. Dziwnym przypadkiem, mê¿czyŸni zostali zabici przez opary gazu. Jak to by³o w tamtych czasach zwyczajem, marynarze zostali skremowani a ich prochy wrzucono do morza 4 grudnia ko³o wybrze¿y Meksyku.

Lecz pozostali cz³onkowie za³ogi, nie byli ostatnimi, którzy widzieli nieszczêsnych kolegów. Nastêpnego dnia, przed zmierzchem, pierwszy oficer doniós³, ¿e widzia³ twarze dwóch mê¿czyzn w falach uderzaj¹cych o burtê statku. By³y widoczne na wodzie przez 10 sekund, potem znik³y. Przez kilka kolejnych dni, twarze zjaw marynarzy by³y widziane przez innych cz³onków za³ogi na p³yn¹cym statku. Po przybyciu do Nowego Orleanu, kapitan statku, Keith Tracy zg³osi³ dziwne wydarzenia swoim pracodawcom, the Cities Service Company, którzy zasugerowali mu aby próbowa³ sfotografowaÌ te dziwne twarze. Kapitan Tracy zakupi³ aparat przed kontynuowaniem rejsu. Kiedy twarze pojawi³y siê ponownie na wodzie, kapitan Tracy zrobi³ szeœÌ zdjêÌ, po czym zamkn¹³ aparat fotograficzny i film schowa³ w sejfie. Kiedy film zosta³ wywo³any przez handlowych deweloperów w Nowym Jorku, piêÌ zdjêÌ pokazywa³o tylko morsk¹ pianê. Ale szóste przedstawia³o upiorne twarze straconych marynarzy. Negatywy zosta³y sprawdzone przez the Burns Detective Agency aby zbadaÌ czy kapitan nie dopuœci³ siê oszustwa. Po wymianie za³ogi statku, nie by³o wiêcej zg³oszeù obserwacji ¿adnych niewyjaœnionych zjawisk.

(http://img84.imageshack.us/img84/7851/200pxfacesk.jpg)




PuÂłapka turystyczna
W wiejskim Wisconsin znajduje siĂŞ stary, opuszczony park. Wybudowany w latach 20, miaÂł byĂŚ centrum miasta.

I takim byÂł, dopĂłki nie zostaÂła w 1932 roku zainstalowana przejaÂżdÂżka Train and Tunnel for Tots™ („PociÂąg i tunel dla brzdÂącĂłw”). ByÂł to niewinnie wyglÂądajÂący pociÂąg dla dzieci, z lokomotywÂą i trzema doczepionymi maÂłymi wagonami. Zanim kolejka wjeÂżdÂżaÂła do tunelu robiÂła parĂŞ pĂŞtli.

I tutaj historia zaczyna robiĂŚ siĂŞ dziwna. Odnotowano liczne przypadki Âśmierci wÂśrĂłd dzieci tego roku, wszystkie dziaÂły siĂŞ po przejaÂżdÂżce kolejkÂą. NiektĂłre dzieci nie wyjeÂżdÂżaÂły z krĂłtkiego tunelu (ok. 3m), a inne wchodziÂły w stan ÂśpiÂączki bo wyjÂściu. Jedno zostaÂło znalezione martwe. Jej sukienka byÂła pokryta czymÂś, co przypomina malutkie krwawe odciski palcĂłw. Po jeÂździe, niektĂłre dzieci zabijaÂły siĂŞ drapiÂąc gardÂła aÂż siĂŞ wykrwawiÂły, a jedno nawet zabiÂło drugie dziecko, zanim samo powiesiÂło siĂŞ na drucie kolczastym na rodzinnej farmie.

Park zosta³ zamkniêty, a popularnoœÌ miasta jako miasto turystyczne gwa³townie spad³a.

Ostatnio, zespó³ naukowców uda³ siê do parku. Przyczepili kamerê do poci¹gu i umieœcili tam sta¿ystê, zanim w³¹czyli kolejkê.

Kiedy pociÂąg wyjechaÂł z tunelu, byÂł pusty, znajdowaÂła siĂŞ tam jedynie kamera.

Przez ostatnie 10 sekund obraz zastÂąpiÂł szum i sÂłychaĂŚ byÂło tylko dzieciĂŞcy Âśmiech…