Paranormal stories, czyli wÂątek dla odwaÂżnych.

UÂśmiech

OkoÂło trzech tygodni temu wybraliÂśmy siĂŞ na kamping w Parku Narodowym Huntsville w Texasie. Znamy siĂŞ bardzo dobrze, wiĂŞc czĂŞsto gdzieÂś razem wyjeÂżdÂżaliÂśmy. Tym razem, chcieliÂśmy siĂŞ zapuÂściĂŚ wrĂŞcz do serca puszczy. ÂŻyĂŚ jedzÂąc zÂłapane ryby, pijÂąc wodĂŞ ze strumienia i takie tam. W samym Texasie byliÂśmy tylko raz, ale dzikie tereny Arizony, Kolorado czy Nowego Meksyku byÂły nam dobrze znane. SÂłowem, wiedzieliÂśmy, czego moÂżna oczekiwaĂŚ po takim miejscu.
Tym razem to ja miaÂłem wybieraĂŚ cel wyprawy i sam nie wiem czemu, zaproponowaÂłem Hunstsville. Do parku dojechaliÂśmy naszym samochodem, stanĂŞliÂśmy na specjalnym parkingu dla podrĂłÂżnych i ruszyliÂśmy w pieszÂą czĂŞÂśĂŚ drogi. ChoĂŚ ÂścieÂżka nie byÂła Âłatwa, a krajobraz dosyĂŚ monotonny, nie nudziÂło nam siĂŞ. Jak to w gronie dobrych kumpli bywa, mieliÂśmy o czym pogadaĂŚ i z czego siĂŞ poÂśmiaĂŚ.
PoniewaÂż w lesie szybko zapada zmrok, gdy tylko zaczĂŞÂło siĂŞ ÂściemniaĂŚ, zatrzymaliÂśmy siĂŞ. W pobliÂżu znaleÂźliÂśmy dogodne miejsce na postĂłj, zorganizowaliÂśmy drewno na ognisko, rozÂłoÂżyliÂśmy namiot i wreszcie, zasiedliÂśmy przy pÂłomieniach. MieliÂśmy pewien zwyczaj, zresztÂą, pewnie nie tylko my. Przez caÂły rok zbieraliÂśmy straszne historie, by w noce takie jak ta, podczas jednej z naszych wypraw, opowiadaĂŚ je przy blasku ognia.

ByÂło juÂż pĂłÂźno, gdy poczuliÂśmy jakiÂś wyraÂźny, mdÂły zapach. ÂŻaden z nas nie byÂł pewny, co mogÂło tak ÂśmierdzieĂŚ, wiĂŞc postanowiliÂśmy to sprawdziĂŚ. Mikeowi akurat zachciaÂło siĂŞ laĂŚ, wiĂŞc odeszliÂśmy na chwilĂŞ od ogniska i poczĂŞliÂśmy przeszukiwaĂŚ pobliskie zaroÂśla.
Po chwili z krzakĂłw wybiegÂł Mike. Spodnie w kroku miaÂł caÂłe mokre, toteÂż ÂśmialiÂśmy siĂŞ, co rusz rzucajÂąc jakimÂś niewybrednym Âżartem. Dopiero po kilku chwilach ktoÂś spostrzegÂł, Âże biedaczyna jest blady jak Âściana i ledwo Âłapie oddech. Gdy zamilkliÂśmy, Mike zaczÂąÂł coÂś krzyczeĂŚ i poprowadziÂł nas za sobÂą w miejsce, z ktĂłrego przed chwilÂą wrĂłciÂł. Atmosfera zrobiÂła siĂŞ powaÂżna i w ciszy ruszyliÂśmy za nim. Nie mieliÂśmy pojĂŞcia, o co mu chodzi, ale w oddali sÂłychaĂŚ byÂło jakby stÂłumiony pÂłacz. Tylko Mike wziÂąÂł latarkĂŞ, wiĂŞc pozostaÂło nam jedynie biec za nim przez ten czarny, gĂŞsty las.

Po chwili zwolniliÂśmy, a ÂświatÂło latarki padÂło na jakiÂś budynek. To byÂł stary domek letniskowy, czy coÂś w tym stylu, zaniedbany i raczej opuszczony. Przynajmniej tak wyglÂądaÂł, ale to wÂłaÂśnie zza tych Âścian dochodziÂł odgÂłos szlochania. Z wolna podeszliÂśmy do drzwi frontowych, a serca biÂły nam coraz mocniej. Mike ostroÂżnie zastukaÂł i w tym samym momencie pÂłacz nagle ucichÂł.

CzekaliÂśmy, sÂłyszÂąc ciĂŞÂżkie, powÂłĂłczyste kroki zmierzajÂące w naszym kierunku. Gdy ucichÂły, rozlegÂł siĂŞ zgrzyt zasuw i brzdĂŞk zdejmowanych ÂłaĂącuchĂłw. A potem cisza. ZupeÂłnie nic siĂŞ nie staÂło, a sytuacja wydawaÂła siĂŞ coraz dziwniejsza. ZapukaliÂśmy jeszcze kilka razy, ale domek wyglÂądaÂł teraz na naprawdĂŞ opuszczonÂą ruderĂŞ, w ktĂłrej nikt nie byÂł od lat. ObeszliÂśmy go w koÂło, oczywiÂście trzymajÂąc siĂŞ razem. CzuÂłem, Âże sam, bez latarki, od razu zesraÂłbym siĂŞ ze strachu. Po chwili zauwaÂżyliÂśmy okno. Alex wziÂąÂł gÂłĂŞboki oddech i stwierdziÂł, Âże zajrzy do Âśrodka, ale musimy go podsadziĂŚ. PodszedÂłem tam razem z Mikem i podnieÂśliÂśmy go. W ciszy obserwowaliÂśmy jak zdejmuje z szyby pajĂŞczyny i przykÂłada do niej dÂłoĂą, by mĂłc cokolwiek dojrzeĂŚ.

To staÂło siĂŞ tak nagle. UsÂłyszeliÂśmy ciche uderzenie, po czym Alex w jednej chwili krzyknÂąÂł i odepchnÂąÂł siĂŞ od okna. PrzewrĂłciliÂśmy siĂŞ do tyÂłu razem z nim. ZaczÂąÂł siĂŞ wydzieraĂŚ i miotaĂŚ, miaÂł w oczach istny obÂłĂŞd. Na nic siĂŞ zdaÂły nasze prĂłby uspokojenia go, gdyÂż juÂż po paru sekundach biegÂł w stronĂŞ obozu. MusieliÂśmy biec za nim byÂła tylko jedna latarka, a Âżaden z nas nie chciaÂł zostaĂŚ sam wÂśrĂłd ciemnoÂści.
Gdy w koĂącu dotarliÂśmy, zÂłapaliÂśmy go za bary i usadziliÂśmy na miejscu. OgieĂą dogorywaÂł, wiĂŞc dorzuciÂłem trochĂŞ chrustu. RĂŞce trzĂŞsÂły mi siĂŞ i nie wiedziaÂłem, co mam robiĂŚ. KrĂŞciÂłem siĂŞ w kĂłÂłko, a gdy trochĂŞ ochÂłonÂąÂłem, podszedÂłem wraz z innymi do Alexa. ChcieliÂśmy wiedzieĂŚ, co siĂŞ staÂło. Niestety, nie mĂłgÂł wykrztusiĂŚ Âżadnego sÂłowa, sapaÂł tylko ciĂŞÂżko, pustym wzrokiem wpatrujÂąc siĂŞ w ciemnoÂśĂŚ.
Wszyscy byliÂśmy przeraÂżeni i nawet nie myÂśleliÂśmy o Âśnie. PodtrzymywaliÂśmy ogieĂą do wschodu sÂłoĂąca. Alex zachowywaÂł siĂŞ jak obÂłÂąkany. Co jakiÂś czas wstawaÂł, zaczynaÂł krzyczeĂŚ i szlochaĂŚ zupeÂłnie bez powodu. Rano wyglÂądaÂł jak inna osoba. SiedziaÂł tylko i szeptaÂł coÂś do siebie, z cicha popÂłakujÂąc.

Razem z Mikem postanowiliÂśmy wrĂłciĂŚ siĂŞ tam i rozejrzeĂŚ przy Âświetle sÂłoĂąca. ZnaleÂźliÂśmy to miejsce, lecz nic tam nie byÂło. Jedynie smrĂłd, ktĂłry czuliÂśmy zeszÂłej nocy, teraz byÂł nie do zniesienia. OdĂłr zgnilizny, obrzydliwa, stĂŞchÂła ÂśmierĂŚ. WrĂłciliÂśmy do obozu i to byÂł chyba przeÂłom. Alex rozgryzÂł sobie wargi i poÂłykaÂł wÂłasnÂą krew. John staÂł za nim i wyglÂądaÂł tak, jakby miaÂł zaraz umrzeĂŚ ze zmĂŞczenia. MyÂślĂŞ, Âże wszyscy tak wyglÂądaliÂśmy, ale nie zdawaÂłem sobie z tego sprawy, pĂłki go nie zobaczyÂłem. Wtedy, Alex wyszeptaÂł pierwsze zrozumiaÂłe sÂłowa od czasu zeszÂłej nocy: Musimy siĂŞ stÂąd wynosiĂŚ. Natychmiast.

ByÂło koÂło poÂłudnia, kiedy zaczĂŞliÂśmy siĂŞ pakowaĂŚ, ZrzÂądzeniem losu, niebo zasnuÂły ciemne, ciĂŞÂżkie chmury, a po chwili zaczĂŞÂło laĂŚ jak z cebra. Alex znĂłw wpadÂł w panikĂŞ. ChwyciÂł jakiÂś prĂŞt i kazaÂł nam siĂŞ wynosiĂŚ, w przeciwnym razie, sam nas stÂąd wyrzuci. Mike wdaÂł siĂŞ z nim w kÂłĂłtniĂŞ, po czym zaczĂŞli siĂŞ biĂŚ, Na szczĂŞÂście, udaÂło siĂŞ to jakoÂś zaÂłagodziĂŚ. SkoĂączyliÂśmy siĂŞ pakowaĂŚ i ruszyliÂśmy na parking wczorajszym szlakiem.

Niestety, los zadrwiÂł z nas po raz kolejny. Przez przeÂłĂŞcz, ktĂłrÂą tu przyszliÂśmy, pÂłynĂŞÂła teraz wÂściekÂła rzeka, niosÂąca kamienie, bÂłoto i gaÂłĂŞzie. Nurt byÂł zbyt silny, by moÂżna byÂło jÂą przekroczyĂŚ. Alex znĂłw wpadÂł w szaÂł, klÂąÂł i wydzieraÂł siĂŞ, Âże gdybyÂśmy siĂŞ nie pakowali tak dÂługo, zdÂąÂżylibyÂśmy przed zalaniem drogi. Na szczĂŞÂście znowu udaÂło nam siĂŞ go uspokoiĂŚ, a co wiĂŞcej, powiedziaÂł nam wreszcie, co staÂło siĂŞ zeszÂłej nocy.

TwierdziÂł, Âże gdy tylko przyÂłoÂżyÂł twarz do szyby, coÂś po drugiej stronie okna zrobiÂło dokÂładnie to samo. Blada twarz o czarnych oczach i wielkich, ciemnych ustach, uÂśmiechaÂła siĂŞ szeroko w jakiÂś przeraÂżajÂący sposĂłb, a od gÂłowy Alexa dzieliÂło jÂą tylko cienkie, zakurzone szkÂło.
Mike, wciÂąÂż wÂściekÂły, zaczÂąÂł siĂŞ kÂłĂłciĂŚ. Nie dopuszczaÂł do siebie wersji wydarzeĂą, o ktĂłrej mĂłwiÂł nam Alex. Nie pozostaÂło juÂż nic innego, jak tylko iÂśĂŚ wzdÂłuÂż potoku w poszukiwaniu brodu.

WidzieliÂśmy masĂŞ zabawek niesionych przez tÂą brÂązowÂą, mulistÂą wodĂŞ. Wiele starych, dzieciĂŞcych lalek o duÂżych oczach i okrÂągÂłych twarzach. To nie byÂły jednak Âśmieci wypÂłukane gdzieÂś z lasu, po prostu tych lalek byÂło zbyt duÂżo. Mike wyÂłowiÂł jednÂą i dobrze siĂŞ jej przyglÂądnĂŞliÂśmy. MiaÂła wbudowany mechanizm gÂłosowy, jak to wiele lalek. MĂłwiÂła coÂś, czego nie mogliÂśmy zrozumieĂŚ. BeÂłkotaÂła, to ÂśmiaÂła siĂŞ na przemian. PomyÂśleliÂśmy, Âże to przez wodĂŞ albo po prostu baterie siadajÂą. WyrzuciliÂśmy jÂą i poszliÂśmy dalej.

SÂłoĂące zbliÂżaÂło siĂŞ ku horyzontowi, a Alex znowu dziwnie siĂŞ zachowywaÂł. MamrotaÂł coÂś i oddychaÂł ciĂŞÂżko, tak jak wczeÂśniej. Wtedy wszyscy zaczĂŞliÂśmy widzieĂŚ jakieÂś cienie pomiĂŞdzy drzewami, na ktĂłre mĂłwiliÂśmy BS. ByÂły ledwo widoczne, jednak nie dawaÂły nam spokoju i przynosiÂły uczucie strachu, czy niepewnoÂści, coÂś w tym rodzaju. ByliÂśmy zajĂŞci obserwowaniem BS, kiedy nagle, przed nami, pojawiÂła siĂŞ ta stara chata. Nie wiedzieliÂśmy, co o tym myÂśleĂŚ, jedynie Mike ruszyÂł naprzĂłd, mĂłwiÂąc:
To jakieÂś bzdury, wchodzĂŞ tam.
Alex rzuciÂł siĂŞ na niego, by go powstrzymaĂŚ. Wszyscy chcieliÂśmy go powstrzymaĂŚ. Mike jednak, odtrÂąciÂł nas od siebie i wrzasnÂąÂł, byÂśmy siĂŞ od niego odpierdolili. Niech kaÂżdy robi, co chce, przecieÂż to bzdury

Wtedy, wszystkie te lalki z potoku zaczĂŞÂły pÂłakaĂŚ, beÂłkotaĂŚ, prĂłbowaÂły nawet nuciĂŚ jakÂąÂś przeraÂżajÂącÂą melodiĂŞ. W powietrzu znĂłw czuliÂśmy ten ohydny zapach zgnilizny. Nawet Mikeowi zmiĂŞkÂły nogi, wiĂŞc szybko obeszliÂśmy dom i w poÂśpiechu szukaliÂśmy brodu lub czegokolwiek, co pozwoli nam siĂŞ stÂąd wydostaĂŚ. Gdy wreszcie dotarliÂśmy na parking, ksiĂŞÂżyc ÂświeciÂł sÂłabo zza chmur. WsiedliÂśmy do samochodu i natychmiast ruszyliÂśmy. ChcieliÂśmy wjechaĂŚ na drogĂŞ nr 45 do Houston, jednak trwaÂły prace remontowe. ByÂł objazd, niestety, szutrowa droga prowadziÂła wprost w ciemny las.

Niespodziewanie, do naszego samochodu podeszÂłÂą maÂła dziewczynka. Powoli zbliÂżyÂła siĂŞ do drzwi pasaÂżera, patrzÂąc na nas bÂłagalnym wzrokiem. WyglÂądaÂła na zagubionÂą i nieco poobijanÂą, wiĂŞc myÂśleliÂśmy, Âże oddaliÂła siĂŞ od jakiegoÂś obozu, a przez noc i ulewĂŞ nie wiedziaÂła jak wrĂłciĂŚ. Jedynie Alex nie straciÂł gÂłowy albo straciÂł jÂą juÂż wczoraj i zamknÂąÂł szybko drzwi. Dziewczynka przyÂłoÂżyÂła twarz do szyby i zaczĂŞÂła uÂśmiechaĂŚ siĂŞ jak klaun, szeroko, w ten przeraÂżajÂący, zupeÂłnie nie zabawny sposĂłb.

Wierzbowi Ludzie

W miejscu, z ktĂłrego pochodzĂŞ krÂąÂży taka legenda. Dotyczy ona po prostu wierzbowych ludzi. Prawie wcale nie potrzebujemy ochrony porzÂądku publicznego w tym mieÂście. Wierzbowi ludzie zajmujÂą siĂŞ wszystkim. KaÂżdy krok, kaÂżde sÂłowo, kaÂżda przelana kropla krwi... Wierzbowi ludzie wiedzÂą o tym zanim ktokolwiek inny siĂŞ dowie. Uwierz mi, kaÂżdy kto wywoÂłaÂł gniew wÂśrĂłd nich, zniknÂąÂł bez Âśladu. Dlatego teÂż, gdy zrozumiaÂłem co zrobiÂłem byÂło juÂż za pĂłÂźno. Wierzbowi ludzie nadchodzili.

Ona po prostu nie mogÂła siĂŞ zamknÂąĂŚ. Bez wzglĂŞdu na to co bym powiedziaÂł i co bym zrobiÂł... ehh... ona byÂła histeryczkÂą. CiÂągle chodziÂła po domu krzyczÂąc. StwierdziÂła, Âże znalazÂła to i owo, i Âże jÂą zdradzaÂłem. ZapytaÂła mnie z kim, wiĂŞc powiedziaÂłem, Âże jest szalona. MyÂślĂŞ, Âże wyczerpaÂłem juÂż tÂą wymĂłwkĂŞ. Po chwili nie mogÂłem juÂż znieÂśĂŚ jej pieprzonego gÂłosu. MogÂłbym chodziĂŚ z pokoju do pokoju, ona podÂąÂżaÂłaby za mnÂą. Gdy weszliÂśmy do kuchni moja cierpliwoÂśĂŚ siĂŞ wyczerpaÂła.

WziÂąÂłem pierwszy lepszy nĂłÂż jaki mogÂłem znaleÂźĂŚ i wbiÂłem jej prosto w gardÂło. Jej oblicze zÂłoÂści i smutku zlaÂło siĂŞ w jeden grymas rozpaczy i niedowierzania. PadÂła na kolana, purpurowa ciecz swobodnie zalaÂła jej bluzĂŞ. WbiÂła swoje Âłapy w podÂłogĂŞ wydajÂąc jakieÂś bulgoczÂące dÂźwiĂŞki, ktĂłre jeszcze bardziej mnie rozwÂścieczyÂły. ChwyciÂłem ÂżelaznÂą patelniĂŞ, ktĂłra grzaÂła siĂŞ na kuchence i zamachnÂąÂłem siĂŞ na jej gÂłowĂŞ. Wilgotna, krwista szczelina powstaÂła w miejscu, w ktĂłre dostaÂła. Mimo wszystko, kiedy mogÂłem juÂż przestaĂŚ - nie przestawaÂłem.

Nawet nie wiem ile razy jÂą uderzyÂłem, ale miaÂłem niezÂłÂą iloÂśĂŚ krwi na sobie. To co zostaÂło z jej gÂłowy byÂło zÂłÂączone ze sobÂą cienkimi kawaÂłkami koÂści a krew nie przestawaÂła siĂŞ laĂŚ. Z duÂżym zgrzytem rzuciÂłem patelniĂŞ na podÂłogĂŞ. MarzyÂłem, Âżeby dotknĂŞÂły mnie wyrzuty sumienia, przynajmniej mĂłgÂłbym poczuĂŚ siĂŞ jak czÂłowiek. Niestety, tak siĂŞ nie staÂło. ByÂłem po prostu szczĂŞÂśliwy, Âże sie jej pozbyÂłem. Z burkniĂŞciem podniosÂłem jej ciaÂło z podÂłogi i wciÂągnÂąÂłem na ramiĂŞ. Jej twarz wisiaÂła obok mnie, martwe oczy spoglÂądaÂły z przekonaniem. MogÂłem tylko chichotaĂŚ. Jak tylko znalazÂłem siĂŞ na zewnÂątrz, zrzuciÂłem zmasakrowane ciaÂło na ziemiĂŞ i poszedÂłem szukaĂŚ szpadla. Wtedy wiedziaÂłem, Âże mnie obserwujÂą.

SÂłyszaÂłem szepty dochodzÂące z lasu a w kÂącie oka mogÂłem dostrzec ich ÂśledzÂących uwaÂżnie kaÂżdy mĂłj krok. Kiedy patrzyÂłem na drzewa widziaÂłem jedynie sĂŞkate gaÂłĂŞzie gapiÂące siĂŞ na mnie. WiedziaÂłem, Âże oni tam sÂą. ZrobiÂła siĂŞ szarĂłwka zanim jÂą na dobre pochowaÂłem. ByÂłem caÂły mokry od potu co powiĂŞkszyÂło plamy krwi na moim ubraniu i pozwoliÂło im przybraĂŚ barwĂŞ pomaraĂączowÂą. SpojrzaÂłem raz jeszcze na drzewa i dostrzegÂłem ich wyglÂądajÂących zza pni. DÂługie, sĂŞkate twarze z wydrÂąÂżonymi oczyma i mizernÂą, nagÂą sylwetkÂą. MogÂłem tylko czĂŞÂściowo dostrzec ich twarze, jako Âże zdecydowali siĂŞ schowaĂŚ za ich pieprzonymi, kochanymi drzewkami, lecz byÂłem pewien, Âże tam sÂą. ObserwujÂą, szepczÂą...

"Na co siĂŞ gapicie, idioci?! SÂłyszeliÂście jÂą! MusiaÂłem to zrobiĂŚ!" wydzieraÂłem siĂŞ na nich.
Czy czekaÂłem na odpowiedÂź? Sam nie wiem. Po prostu wciÂąÂż obserwowali zza drzew. SplunÂąÂłem na ziemiĂŞ i odrzuciÂłem szpadel. Mogliby mnie dorwaĂŚ w ciemnoÂści a ja nie mam zamiaru poddaĂŚ siĂŞ bez walki. SkradajÂąc siĂŞ, wszedÂłem do domu i przygotowywaÂłem siĂŞ. ZastawiÂłem drzwi komodÂą i kanapÂą, zabiÂłem wszystkie okna deskami. Jak tylko sÂłoĂące speÂłzÂło za horyzont wielka obawa narodziÂła siĂŞ gdzieÂś w gÂłĂŞbi mojego ÂżoÂłÂądka. Nerwy ze stali? Phi... ZaczÂąÂłem obawiaĂŚ siĂŞ myÂśli, Âże zacznĂŞ zmieniaĂŚ siĂŞ w strugĂŞ zimnego jak lĂłd potu. ZaÂładowaÂłem strzelbĂŞ i siĂŞgnÂąÂłem po butelkĂŞ whiskey. WziÂąÂłem jeden wielki Âłyk, a potem nastĂŞpny i nastĂŞpny, aÂż w koĂącu sfrustrowany roztrzaskaÂłem butelkĂŞ o ÂścianĂŞ.

Jedne jedyne drzwi pozostawiÂłem otwarte. Drzwi z widokiem na las. PostawiÂłem naprzeciwko nich krzesÂło i usiadÂłem ze strzelbÂą w rĂŞku. WciÂąÂż siĂŞ gapili. Wierzbowi ludzie. PatrzyliÂśmy tak na siebie przez kilka godzin. W koĂącu zmĂŞczenie wziĂŞÂło gĂłrĂŞ i zaczÂąÂłem przysypiaĂŚ. Desperacko staraÂłem siĂŞ mieĂŚ oczy otwarte. Przez gÂłupiÂą sekundĂŞ podparÂłem swojĂŞ gÂłowĂŞ strzelbÂą tak aby nie mogÂła upaÂśĂŚ. OtrzÂąsnÂąÂłem sie z tego durnego pomysÂłu i podniosÂłem wysoko gÂłowĂŞ. OstatniÂą rzeczÂą jakÂą chciaÂłem zrobiĂŚ byÂło zastrzelenie samego siebie. Eh, gdybym wiedziaÂł co potem nastÂąpi... Pewnie powinienem byÂł to zrobiĂŚ.

ZmusiÂłem siĂŞ do zostania przytomnym jeszcze przez kilka godzin. DzieĂą przyszedÂł i odszedÂł, byÂła pĂłÂłnoc gdy siĂŞ zorientowaÂłem. Oni pozostawali za drzewami. ZaczÂąÂłem sobie uÂświadamiaĂŚ, Âże jeÂżeli zamknĂŞ na chwilĂŞ oczy, bĂŞdĂŞ miaÂł wystarczajÂąco duÂżo czasu by je otworzyĂŚ i w trakcie gdy oni bĂŞdÂą starali siĂŞ mnie dorwaĂŚ, ja bĂŞdĂŞ mĂłgÂł kilku ustrzeliĂŚ. UÂśmiechajÂąc siĂŞ do siebie zrobiÂłem to. Trudno powiedzieĂŚ jak dÂługo spaÂłem. ByĂŚ moÂże sekundy, moÂże kilka dni. OtworzyÂłem oczy i zdaÂłem sobie sprawĂŞ, Âże wciÂąÂż siedziaÂłem na krzeÂśle ze strzelbÂą na kolanach. Natychmiastowo ocknÂąÂłem siĂŞ gdy zobaczyÂłem, Âże wierzbowi ludzie nie kryjÂą siĂŞ juÂż za drzewami. WÂściekÂłem siĂŞ i podniosÂłem lufĂŞ. ZrobiÂłem kilka krokĂłw na zewnÂątrz starajÂąc siĂŞ rĂłwnomiernie oddychaĂŚ. ZachwiaÂłem siĂŞ niekontrolowanie i zrozumiaÂłem, Âże nie da siĂŞ trzymaĂŚ tej cholernej broni stabilnie.

UspokoiÂłem siĂŞ kiedy nie dostrzegÂłem niczego na zewnÂątrz, wiĂŞc postanowiÂłem wrĂłciĂŚ na swoje stanowisko lecz nagle zamarÂłem w bezruchu. CzuÂłem Âłzy w oczach a w moim gardle coÂś zaczĂŞÂło podnosiĂŚ siĂŞ i opadaĂŚ. Wierzbowi ludzie spoglÂądali na mnie z kaÂżdej strony domu. ZmroziÂł mnie widok ich sĂŞkatych twarzy i gaÂłĂŞziopodobnych rÂąk. MusiaÂłem coÂś zrobiĂŚ. PodniosÂłem broĂą i strzeliÂłem. StrzaÂł zdoÂłaÂł wyrwaĂŚ czĂŞÂśĂŚ framugi ale nie trafiÂł Âżadnego z nich. Ze zÂłoÂściÂą siĂŞgnÂąÂłem do kieszeni po ÂświeÂży pocisk. UdaÂło mi siĂŞ przeÂładowaĂŚ, wiĂŞc raz jeszcze podniosÂłem lufĂŞ.

Wierzbowi ludzie wciÂąÂż patrzyli na mnie z kaÂżdej strony. Tym razem przymierzyÂłem i strzeliÂłem ponownie. Kolejny strzaÂł trafiÂł we framugĂŞ, lecz znacznie bliÂżej od poprzedniego. Nerwowo grzebaÂłem w kieszeni szukajÂąc kolejnego pocisku a kiedy udaÂło mi siĂŞ go dobyĂŚ, przykryÂł mnie wielki cieĂą. SpojrzaÂłem w gĂłrĂŞ, oni byli nade mnÂą. KrzyczaÂłem, a zamykajÂąc lufĂŞ zatrzasnÂąÂłem sobie palec, efektownie odcinajÂąc go. TuÂż po tym straciÂłem przytomnoÂśĂŚ i upadÂłem.

Kiedy siĂŞ ocknÂąÂłem byÂło cholernie zimno. Wzrok powoli do mnie wracaÂł. CzuÂłem, Âże coÂś mnie ciÂągnie. Moje serce zamarÂło kiedy siĂŞ rozejrzaÂłem. CiemnoÂśĂŚ rozciÂągaÂła siĂŞ jak okiem siĂŞgnÂąĂŚ. WiedziaÂłem, Âże jestem w najgÂłĂŞbszych partiach lasu. W miejscu, gdzie kiedyÂś znajdowaÂł siĂŞ kciuk byÂła czerĂą i opuchlizna a rĂŞka byÂła odrĂŞtwiaÂła aÂż do Âłokcia. Cholernie bolaÂły mnie takÂże kostki lecz nie wiedziaÂłem dlaczego. Gdy na nie spojrzaÂłem okazaÂło sie, Âże sÂą zwichniĂŞte a wierzbowi ludzie ciÂągnÂą mnie za stopy. ZaczÂąÂłem krzyczeĂŚ tak gÂłoÂśno jak byÂło to moÂżliwe. ChciaÂłem, Âżeby ktoÂś mnie usÂłyszaÂł. Ktokolwiek...

ByÂłem chyba jedynym powodem, dla ktĂłrego coraz wiĂŞcej wierzbowych ludzi wyÂłaziÂło zza najdziwniejszych wierzb jakie w Âżyciu widziaÂłem. Ich pnie byÂły dosyĂŚ maÂłe i wyglÂądaÂły dosÂłownie jak skĂłra. Ziemia dokoÂła nich byÂła czerwona i wilgotna jednakÂże w miejscu, do ktĂłrego mnie zaciÂągneli teren byÂł mokry i nierĂłwny. SpojrzaÂłem na ich korony. CzÂłowieku, uwierz mi. Nie chciaÂłbyÂś tego widzieĂŚ, ja sam tego nie chciaÂłem. Z drzew zwisaÂły ciaÂła obdarte ze skĂłry, krew laÂła siĂŞ z nich strumieniami. Moje krzyki byÂły pochÂłoniĂŞte przez ciemnoÂśĂŚ a moje gardÂło wysiadÂło, zachrypniĂŞte i nadwyrĂŞÂżone. W ciszy sÂłyszaÂłem zanikajÂący jĂŞk...

ObejrzaÂłem siĂŞ, chciaÂłem siĂŞ dowiedzieĂŚ czy ktoÂś jeszcze jest w okolicy. MoÂże jakiÂś idiota, ktĂłrego spotkaÂł taki sam los jak mnie. Na moje nieszczĂŞÂście odkryÂłem ÂźrĂłdÂło jĂŞkĂłw. CiaÂła zwisajÂące z gaÂłĂŞzi byÂły wciÂąÂż Âżywe. WkrĂłtce moje zwÂłoki takÂże miaÂły byĂŚ rozdarte na kawaÂłki. PotĂŞpiony, bĂŞdĂŞ wisiaÂł a moja krew bĂŞdzie zasilaÂła te cholerne wierzby. Nie mogÂłem zrobiĂŚ niczego innego poza zaakceptowaniem swojego losu. Wierzbowi ludzie dopadli mnie...